Αγαπηθείτε!

Χθες ήταν η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, η γιορτή των ερωτευμένων. Η μέρα που όλα ντύνονται στα κόκκινα/ροζ/άσπρα. Η χαρά του ανθοπώλη/ζαχαροπλάστη/παιχνιδά. Τα ζευγαράκια ξεχύνονται στους δρόμους και στα ρομαντικά μαγαζάκια επικρατεί ένας χαμός. Ίσως και για όλους αυτούς τους λόγους η 14 Φεβρουαρίου να θεωρείται μια από τις πιο αμφιλεγόμενες γιορτές. Οι επικριτές της χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι οι ερωτευμένοι δε χρειάζονται μια μέρα το χρόνο για να δείξουν την αγάπη τους. Αυτή η γιορτή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Φυσικά, και εγώ μέχρι πέρσι τα ίδια έλεγα. Τη μισούσα αυτή τη μέρα γιατί μου θύμιζε ότι είμαι μόνη μου. Φαντάζομαι γι' αυτό πολλοί τη κοροϊδεύουν. Αλλά όταν έχεις κάποιον να τη γιορτάσεις, δε συμμερίζεσαι αυτή την άποψη. Μπαίνεις στο τριπάκι να αγοράσεις σοκολατάκια, λουλουδάκια, αρκουδάκια. Συμφωνώ, βέβαια, στο ότι δεν περιμένεις μια μέρα το χρόνο να δείξεις το πως νιώθεις στο ταίρι σου. Δεν υπάρχει μια μαγική δύναμη που θα σου πει "Α! Είναι η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ερωτέψου λίγο!". Όχι. Ίσως όμως να είναι η αφορμή να ζουζουνιάσεις λίγο παραπάνω, να ταυτιστείς με τα άλλα ζευγάρια, να απολαύσεις τον ρομαντισμό της γενικότερης ατμόσφαιρας. Ποια άλλη μέρα, άλλωστε, θα μπορούσες να κυκλοφορείς με ένα τεράστιο κόκκινο μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς και να μη θεωρηθείς τουλάχιστον γελοίος;

Αλκυονίδες μέρες

Μετά από μια αδιάφορη, ψυχρή και μελαγχολική περίοδο, καταφθάνουν οι αλκυονίδες μέρες. Είναι εκείνες οι μέρες που ο καιρός είναι γλυκός και ευχάριστος. Δεν υπάρχει κρύο ή βροχή. Όλα σου χαμογελούν και σε προτρέπουν να χαμογελάσεις και εσύ. Νιώθεις χαρούμενος, ευτυχισμένος, γεμάτος, ερωτευμένος, ευγνώμων, τυχερός. Ο ήλιος έχει βγει, εσύ απολαμβάνεις το φως και τη ζέστη του. Και το μόνο που ελπίζεις είναι να κρατήσουν για πάντα.