“Τα απωθημένα ζουν με την ένταση μιας μνήμης που δεν υπάρχει, μιας ανάμνησης που πήγε να δημιουργηθεί αλλά που τελικά δεν γεννήθηκε ποτέ.”
Ας μιλήσουμε για απωθημένα. Ας κάνουμε αυτή τη κουβέντα που ποτέ δε καταλήγει πουθενά και δεν αλλάζει τίποτα. Ας προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε σιγά σιγά τις συνέπειες που κρύβει αυτή η λέξη. Αναμνήσεις που ποτέ δε θα επαναληφθούν. Ιστορίες που έμειναν λειψές και χωρίς τέλος. Συναισθήματα που γεννήθηκαν και παραμένουν σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα μας, έτοιμα ανά πάσα στιγμή να έρθουν στην επιφάνεια. Τόσο ύπουλα είναι τα απωθημένα. Εκεί που έχεις καταβάλει την μέγιστη προσπάθεια, που νομίζεις ότι έχεις καταφέρει να προχωρήσεις και να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν, αυτά επανέρχονται με το παραμικρό ερέθισμα. Γκρεμίζουν όλα αυτά που με κόπο κατάφερες να χτίσεις. Γιατί παρόλο που το όνομα το οποίο τους έχει δοθεί υποδηλώνει κάτι που καταπιέζεται, που βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού, αυτά μόνο στο υποσυνείδητο δε μένουν. Έχουν τον τρόπο να αναδύονται όταν εκείνα θέλουν, όταν βρίσκουν την κατάλληλη ευκαιρία και ώρα. Δεν ελέγχονται. Και το χειρότερο είναι πως δεν εξαλείφονται. Θα παραμένουν για πάντα μέσα μας, υπενθυμίζοντας όλα αυτά που θα μπορούσαμε να είχαμε αποκτήσει και κάνει. Η αποδοχή μιας απέραντα χαραμισμένης ζωής.
