Λένε πως κάθε τέλος και μια αρχή. Κάτι θα ξέρουν. Όταν φτάνει, λοιπόν, το τέλος, δεν έχεις άλλη επιλογή. Φτου και απ' την αρχή. Καινούριες συνήθειες. Καινούρια καθημερινότητα. Καινούρια μέρη. Καινούρια τραγούδια. Τα παλιά δεν ισχύουν πια, είναι απαγορευμένα. Ελλοχεύει ο κίνδυνος της μνήμης. Και η μνήμη μπορεί να πονάει. Για ένα διάστημα θα περνάνε από το μυαλό σου εικόνες, λόγια, συναισθήματα εκείνων των ημερών. Θα σου γεννηθούν ένα σωρό απορίες και ερωτήσεις που δε θα μπορείς να απαντήσεις. Θα ακούς τα άπαντα της Lana Del Rey και θα μελαγχολείς, ποτέ όμως δε θα κλάψεις. Με τον καιρό θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζεις. Γιατί θα σκέφτεσαι ότι όλα γίνονται για έναν λόγο, ότι αυτή η αλλαγή, που μόνο ξαφνική δεν ήταν, συνέβη για καλό. Σε όλα τα "ζωντανά" πράγματα, από το ανθρώπινο σώμα μέχρι τον έρωτα, η πορεία που ακολουθείται χωρίς εξαιρέσεις είναι γένεση-ακμή-φθορά-παρακμή. Έτσι έγινε και τώρα. Θα παρηγορηθείς και θα αφήσεις στην άκρη οποιαδήποτε ελπίδα έχεις, για να μην πληγωθείς χειρότερα. Σ'αυτό θα σε βοηθήσει ο μπόλικος εγωισμός σου. Θα είσαι μια χαρά. Πίστεψέ με, θα είσαι.
