Σκέψεις για το σήμερα

"Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα". Σίγουρα έχετε ακούσει ή δει γραμμένη αυτή τη φράση, και εγώ είμαι εδώ για να την επιβεβαιώσω με τον δικό μου τρόπο. Τον τελευταίο καιρό -λόγω της οικονομικής κρίσης ή ίσως επειδή εγκαταλείπω την εφηβεία σιγά σιγά και ωριμάζω, δεν ξέρω- έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι οι νέοι, συνομήλικοί μου ή όχι, στρέφουν την προσοχή τους σε ανούσια πράγματα. Και ναι, πολλές φορές πιάνω και τον εαυτό μου να το κάνει αυτό. "Αχ, σήμερα δεν πρόλαβα να ισιώσω τα μαλλιά μου", "Μα τι φοράει αυτός? Δεν έχει ιδέα από μόδα", "Αγόρασα το τελευταίο iPhone", "Θα κάνω check in στο Facebook να δουν όλοι πόσο τέλεια περνάω". Δεν λέω, μικροί είμαστε, δεν χρειάζεται από τώρα να κολυμπήσουμε στα βαθιά και να αγχωνόμαστε, έχουμε άπλετο καιρό να το κάνουμε αργότερα. Όμως, αν καθήσουμε  και παρατηρήσουμε το πόσο επιφανειακοί είμαστε και ότι νοιαζόμαστε μόνο για το φαίνεσθαι και την εικόνα που δίνουμε προς τα έξω, ενώ αφήνουμε ακαλλιέργητο το μέσα μας, θα δούμε πως έτσι είναι τα πράγματα. Και χρησιμοποιώ το α' πληθυντικό γιατί βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Ίσως το κάνουμε αυτό γιατί ξέρουμε ότι κάποιος που θα μας γνωρίσει δε θα θελήσει να μας μάθει σε βάθος, ίσως το κάνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ίσως φταίει η εποχή και η κοινωνία. Σκοπός του κειμένου, ωστόσο, δεν είναι να αναζητήσει αιτίες και αποτελέσματα. Απορρίπτουμε κάθε τι που θα μας κάνει αξιόλογους ανθρώπους επειδή αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και κουραστική, αλλά και επειδή κανείς δε φαίνεται να εκτιμά το αν ξέρεις να γράφεις το "ευχαριστώ" σωστά και όχι "εφχαριστώ". Και δυστυχώς, η γενιά μας αρχίζει να το επιβεβαιώνει αυτό. Λοιπόν, νομίζω ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τι κάνουμε για εμάς, με τι γνώσεις και εμπειρίες εφοδιάζουμε το είναι μας, ή ακόμα καλύτερα, για να φύγουμε από το προσωπικό επίπεδο, να παρατηρήσουμε τον κόσμο γύρω μας και να τον δούμε μέσα από τα δικά μας μάτια και όχι έτσι όπως μας τον παρουσιάζουν, να δούμε την πραγματικότητα ρεαλιστικά και όχι μέσα από τις διαφημίσεις. Ας μάθουμε να εκτιμάμε πράγματα, συναισθήματα, χειρονομίες, λόγια και όχι μόνο τον τυπά που έχει γρήγορο αυτοκίνητο και την κοπελιά που κρατάει τσάντα Λουί και φοράει παπούτσια Μανόλο. Εγώ, πάντως, λέω να το δρομολογήσω.

Ο έρωτας στα χρόνια των σύγχρονων Μέσων Μαζικής Μεταφοράς

(Το παρακάτω περιστατικό μπορεί να θεωρηθεί αποκύημα της φαντασίας... Ή και όχι.)

Να δώσω λίγο περιληπτικά το σκηνικό: μεσημέρι, λίγο πριν τις 3, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, περιμένω στη στάση του λεωφορείου, μετά από το μάθημα. Ευτυχώς το συγκεκριμένο λεωφορείο άργησε ΜΟΝΟ 10 λεπτά, ξεπερνώντας το ήδη υπάρχον ρεκόρ του. Μέχρι τις 2 πρώτες στάσεις βαρετά πράγματα, ήταν και ψιλογεμάτο. Ο Θεούλης όμως φαίνεται να ανταμείβει (?) τους καλούς Σαμαρείτες που δεν διστάζουν να κάτσουν όρθιοι και στριμωγμένοι για όλη τη διαδρομή για να δώσουν τη θέση τους στον κουρασμένο παππούλη που τους κοιτάει με παράπονο (ναι, εγώ το έκανα αυτό), και μπαίνει μέσα ένας τυπάς, τον οποίο δεν θα περιγράψω, αλλά ήταν η φάση "είσαι όλα αυτά που ζητάω". Την συγκεκριμένη στιγμή, αν συμμετείχα στη διαφήμιση που ρωτούσε "Πιστεύεις στον έρωτα με τη πρώτη ματιά?", θα απαντούσα χωρίς σκέψη "ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ"! Κοιταχτήκαμε και ήταν φανερό πως υπήρξε ένα δέσιμο. Τι δέσιμο δηλαδή, δεσιματάρα! Δεν χρειάστηκε ούτε να μιλήσουμε και αμέσως κατάλαβα πως ταιριάζουμε τρομερά! Η ζωή όμως παίζει περίεργα παιχνίδια, ακόμα και σε εμάς τους παραδειγματικούς ανθρώπους, καθώς η επιθυμία του να κατέβει από το λεωφορείο ήταν μεγαλύτερη από την σπίθα που άναψε μεταξύ μας. Και έτσι, κατέβηκε. Και έτσι, είχα βρει τον έρωτα και τον έχασα μετά από 7 αναθεματισμένες στάσεις. Μη σου τύχει ποτέ! Και ρωτάω, αγαπητέ αναγνώστη: τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση? Πιάνεις τη συζήτηση μέσα στο λεωφορείο, βρίσκοντας μια καλή πρόφαση? Παρακολουθείς ανελλιπώς για το πότε θα πατήσει το στοπ, ώστε να κατέβεις και εσύ μαζί του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να περπατήσεις μισή ώρα μέχρι να φτάσεις σπίτι σου? Περιμένεις να φρενάρει το όχημα έτσι ώστε να πέσεις επάνω του και να πεις "Αχ, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο"? Ή απλά κάθεσαι άπραγη, μετανιώνοντας επειδή θα μπορούσες κάπως να τον προσεγγίσεις? Παρόλα αυτά, δεν θα μάθουμε ποτέ. Παρακαλώ πολύ, ας σηκωθούμε όλοι και ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για τις ευκαιρίες που είχαμε και δεν αρπάξαμε. Τι να πω, υπάρχει πάντα και η στήλη "Σε είδα..." στο Athens Voice.

(Αφιερωμένο στα κορίτσια μου, που ξέρω ότι κατανοούν τον πόνο μου)

Μια θεωρία για την αυτοπεποίθηση

Αυτοπεποίθηση. Για κάποιους κάτι αυτονόητο, για άλλους μια άγνωστη λέξη. Κι όμως κάτι πολύ σημαντικό όσον αφορά την εικόνα που δίνουμε (ή θέλουμε να δώσουμε) προς τα έξω. Από που πηγάζει? Είναι ένα επίκτητο χαρακτηριστικό ή υπάρχει μέσα μας εξαρχής? Φυσικά, δεν έχω ιδέα, απλά μοιράζομαι κάποιες σκέψεις πάνω στο θέμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ας συνδέσουμε την αυτοπεποίθηση με την εξωτερική εμφάνιση. Απ' ό,τι έχω αντιληφθεί από την προσωπική μου εμπειρία, υπάρχουν οι εξής κατηγορίες ανθρώπων: 

• αυτοί που έχουν το μέτρο, που γνωρίζουν τα καλά και τα κακά τους και είναι μετριόφρονες (κατηγορία σπάνια, αλλά μη εξαιρετέα), 
• αυτοί που είναι αγγελικά πλασμένοι και με το δίκιο τους έχουν αυτοπεποίθηση και μπράβο τους στο κάτω κάτω (αν και άτομα αυτής της κατηγορίας μπορούν να ενταχθούν είτε στην πρώτη είτε στην τρίτη κατηγορία, ανάλογα με τη συμπεριφορά τους από ένα σημείο και μετά)
• αυτοί που ξέρουν τον εαυτό τους και δεν έχουν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, προσπαθούν όμως να το παίξουν "Ματίνα Μανταρινάκη" για να ψαρέψουν κοπλιμέντα και να τονώσουν το εγώ τους,
• αυτοί που ξέρουν τον εαυτό τους και έχουν κάθε λόγο (εμφανισιακά τουλάχιστον) να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση,
• αυτοί που βρίσκονται κάπου στη μέση, άλλοτε νιώθουν ανεβασμένοι και άλλοτε πεσμένοι,
• αυτοί που έχουν μια λανθασμένη άποψη για τον εαυτό τους (aka άλλο είναι και άλλο βλέπουν στον καθρέφτη), έχουν όμως τόση αυτοπεποίθηση που τους κάνει να νιώθουν έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο,
• και αυτοί που έχουν λανθασμένη άποψη για τον εαυτό τους, νιώθοντας σαν άλλοι Κουασιμόδοι χωρίς να έχουν λόγο, με αποτέλεσμα ό,τι και να τους πεις, η αυτοπεποίθηση να παραμένει στον πάτο.

Βέβαια, δεν μ' αρέσει να κάνω γενικεύσεις, άνετα κάποιος μπορεί να συνδυάζει χαρακτηριστικά από διάφορες κατηγορίες. Επίσης, κάποιος μπορεί να μην ανήκει σε καμία, και απλά να μην τον έχω γνωρίσει ακόμα. Αυτό πάντως που είναι το σωστό είναι να είμαστε μεν σίγουροι για τον εαυτό μας, όμως να μην ξεφεύγουμε. Εκτός και αν δεν έχουμε θέμα για το αν θα μας πουν ψωνάρες.

Συμπέρασμα

Αρχίζω να πιστεύω πως άνετα μπορώ να γίνω κοινωνιολόγος όταν μεγαλώσω. Και αυτή θα την ονομάσω "Θεωρία της Αυτοπεποίθησης" (Ελενοπούλου, 2012). Giddens, η θέση σου τρέμει! 

Writer's block

Σου έχει τύχει να νιώθεις ότι στο μυαλό σου επικρατεί η γνωστή από τα γουέστερν σκηνή: ένα άδειο αμμώδες τοπίο, όπου ο αέρας φυσάει κατά μήκος του πλάνου μια μπάλα από ξερά χορτάρια? Ακόμα και το ότι ψάχνεις να γράψεις ένα έξυπνο τουίτ/στάτους και από την απελπισία καταλήγεις να κάνεις copy/paste κάποιο διάσημο quote? (Εντάξει, παρατραβηγμένο παράδειγμα, αλλά κατατοπιστικό νομίζω). Το παθαίνουν συνήθως οι συγγραφείς ή τέλος πάντων όσοι ασχολούνται με το γράψιμο (βλ. τίτλο). Είναι η κατάσταση κατά την οποία δεν υπάρχει η απαραίτητη έμπνευση για την παραγωγή έργου. Ε λοιπόν, νομίζω ότι το έχω και εγώ. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το γεγονός ότι, ενώ συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω μου, αδυνατώ να τα σχολιάσω. Είναι σαν να έχει αδρανοποιηθεί ο άλλοτε ανήσυχος νους. Κάθομαι, έχοντας βρει ένα θέμα που με απασχολεί και έχω κάποιες ιδέες πάνω σ' αυτό που θα ήθελα να εκφράσω, αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις, δεν μπορώ να το σχηματοποιήσω. Σαν να έχει εξαφανιστεί η δυνατότητα παραγωγής λόγου. Αν ήμουν κάποιος άλλος ίσως να μην έδινα σημασία. Σε εμένα όμως το γράψιμο είναι απαραίτητο, όχι μόνο λόγω δουλειάς, αλλά και λόγω ανάγκης. Αν δεν εκφράσω με κάποιον τρόπο αυτά που έχω στο μυαλό, νομίζω ότι θα σκάσω. Οπότε νιώθω σαν ένα δοχείο που όλο γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει ώσπου κάποια στιγμή θα ξεχυλίσει. Δεν ξέρω αν αυτές οι σκέψεις με κάνουν να ξεμπλοκάρω, ήθελα όμως να εκφραστώ -έστω και αν τα παραπάνω δεν βγάζουν νόημα (πρέπει μέχρι τώρα να έχω πει τουλάχιστον 5 φορές τη λέξη "εκφράζω"... Α, μόνο 3, δόξα τω Θεώ). Ελπίζω μόνο η επόμενη ανάρτηση να είναι της προκοπής.