Σκέψεις για το σήμερα

"Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα". Σίγουρα έχετε ακούσει ή δει γραμμένη αυτή τη φράση, και εγώ είμαι εδώ για να την επιβεβαιώσω με τον δικό μου τρόπο. Τον τελευταίο καιρό -λόγω της οικονομικής κρίσης ή ίσως επειδή εγκαταλείπω την εφηβεία σιγά σιγά και ωριμάζω, δεν ξέρω- έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι οι νέοι, συνομήλικοί μου ή όχι, στρέφουν την προσοχή τους σε ανούσια πράγματα. Και ναι, πολλές φορές πιάνω και τον εαυτό μου να το κάνει αυτό. "Αχ, σήμερα δεν πρόλαβα να ισιώσω τα μαλλιά μου", "Μα τι φοράει αυτός? Δεν έχει ιδέα από μόδα", "Αγόρασα το τελευταίο iPhone", "Θα κάνω check in στο Facebook να δουν όλοι πόσο τέλεια περνάω". Δεν λέω, μικροί είμαστε, δεν χρειάζεται από τώρα να κολυμπήσουμε στα βαθιά και να αγχωνόμαστε, έχουμε άπλετο καιρό να το κάνουμε αργότερα. Όμως, αν καθήσουμε  και παρατηρήσουμε το πόσο επιφανειακοί είμαστε και ότι νοιαζόμαστε μόνο για το φαίνεσθαι και την εικόνα που δίνουμε προς τα έξω, ενώ αφήνουμε ακαλλιέργητο το μέσα μας, θα δούμε πως έτσι είναι τα πράγματα. Και χρησιμοποιώ το α' πληθυντικό γιατί βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Ίσως το κάνουμε αυτό γιατί ξέρουμε ότι κάποιος που θα μας γνωρίσει δε θα θελήσει να μας μάθει σε βάθος, ίσως το κάνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ίσως φταίει η εποχή και η κοινωνία. Σκοπός του κειμένου, ωστόσο, δεν είναι να αναζητήσει αιτίες και αποτελέσματα. Απορρίπτουμε κάθε τι που θα μας κάνει αξιόλογους ανθρώπους επειδή αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και κουραστική, αλλά και επειδή κανείς δε φαίνεται να εκτιμά το αν ξέρεις να γράφεις το "ευχαριστώ" σωστά και όχι "εφχαριστώ". Και δυστυχώς, η γενιά μας αρχίζει να το επιβεβαιώνει αυτό. Λοιπόν, νομίζω ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τι κάνουμε για εμάς, με τι γνώσεις και εμπειρίες εφοδιάζουμε το είναι μας, ή ακόμα καλύτερα, για να φύγουμε από το προσωπικό επίπεδο, να παρατηρήσουμε τον κόσμο γύρω μας και να τον δούμε μέσα από τα δικά μας μάτια και όχι έτσι όπως μας τον παρουσιάζουν, να δούμε την πραγματικότητα ρεαλιστικά και όχι μέσα από τις διαφημίσεις. Ας μάθουμε να εκτιμάμε πράγματα, συναισθήματα, χειρονομίες, λόγια και όχι μόνο τον τυπά που έχει γρήγορο αυτοκίνητο και την κοπελιά που κρατάει τσάντα Λουί και φοράει παπούτσια Μανόλο. Εγώ, πάντως, λέω να το δρομολογήσω.