Ένας αργοπορημένος απολογισμός του 2011

Ναι, εντάξει, θα ξεκινήσω με το κλασικό: ήταν μια δύσκολη χρονιά, γεμάτη διαβάσματα και ξενύχτια και θυσίες και κλάματα ακόμη (τουλάχιστον μέχρι το μισό) λόγω Πανελληνίων. Έμαθα ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Και έτσι βρίσκομαι σε μια σχολή που θα με φέρει πιο κοντά σ' αυτό που θέλω να κάνω: τη δημοσιογραφία. Και μπορεί να βαριέμαι να παρακολουθώ κάποιες φορές τα μαθήματα και να προτιμώ να πηγαίνω για ψώνια ή για windowshopping, όμως θα έλεγα ότι μου αρέσει. Και φυσικά έχω γνωρίσει τόσο καινούριο κόσμο! Πέρα όμως από τα της σχολής, έγιναν ένα σωρό άλλα πράγματα το 2011. Πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι μαζί με καλούς φίλους και συγγενείς. Και ναι, μπορεί να μην εξελίχθηκαν όλα έτσι όπως τα είχα φανταστεί, κατάλαβα όμως ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα όταν δεν τα σχεδιάζεις και είσαι απροετοίμαστος. Ήταν η πρώτη ίσως χρονιά που ένιωσα ότι έκανα ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, σε σημείο να εύχομαι να αρχίσουν επιτέλους οι σχολές ή τουλάχιστον να ξαναπήγαινα σχολείο (οκ, λίγο υπερβολικό, το ξέρω!) Πλάκα πλάκα, συνειδητοποίησα ότι το σχολείο τέλος, καπούτ, φινίτο λα μούζικα. Αλλά λένε πως όταν χάνεις κάτι κερδίζεις παράλληλα κάτι άλλο, οπότε ζήτω η φοιτητική ζωή! Οι παρέες μου άλλαξαν, όχι σε μεγάλο βαθμό βέβαια. Υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα οι σταθεροί πρωταγωνιστές. Άτομα έφυγαν, άτομα ήρθαν - κυρίως ήρθαν. Αλλά ποιός ξέρει για πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να παίζουμε όλοι μαζί "Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο"... Φαντάζομαι ότι όσο οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλάζουν και τα θέλω τους. Συνέβη επίσης και ένα θαύμα: έμαθα να μαγειρεύω! Κι όμως! Καλά, μην φανταστεί κανείς ότι έμαθα απέξω και ανακατωτά τη γκουρμέ κουζίνα, απλά έμαθα κάποια βασικά πράγματα, γιατί δεν ήξερα ούτε αυτά (το βράσιμο μακαρονιών για παράδειγμα - για βραστό αυγό δεν το συζητώ καν!) Κορίτσι για σπίτι! Γενικότερα όμως ήταν μια ικανοποιητική χρονιά. Οι απογοητεύσεις, οι στεναχώριες, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες είναι μέσα στη ζωή (αυτό το έχουμε κάνει καραμέλα, αλλά τέλος πάντων). Πάντως, η κάθε χρονιά, πέρα από όλα αυτά, έχει και τα καλά της, έχει κάτι το οποίο συνέβη και μας άλλαξε τη ζωή, έχει κάτι που όταν το σκεφτόμαστε χαμογελάμε! 

Αγαπώ το Πανεπιστήμιο! :)

Πόσο βαρετό αυτό το διάβασμα... Δηλαδή, μετά από τόσους μήνες ξάπλας, ξενυχτιού και άλλων πολλών δραστηριοτήτων που δεν είναι απαραίτητο να αναφερθούν, πρέπει να κάτσουμε να διαβάσουμε για την εξεταστική (yeah right)... Καταπλακώνομαι και μόνο που το γράφω αυτή τη στιγμή. Βέβαια, εντάξει, ας μην είμαι και υπερβολική (παρότι η υπερβολή είναι βασικό χαρακτηριστικό μου, είναι εμφανές νομίζω). Το Λύκειο εμένα προσωπικά μου φαινόταν απείρως δυσκολότερο από το Πανεπιστήμιο, όπως τουλάχιστον φαίνεται μέχρι τώρα: ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ, απουσίες, πενήντα χιλιάδες προειδοποιημένα και απροειδοποίητα διαγωνίσματα και τεστάκια κάθε τετράμηνο και φυσικά το καθημερινό (αλλά κατά τ' άλλα προαιρετικό) διάβασμα στο σπίτι. Δεν λέω, ωραία χρόνια αυτά του σχολείου και τα κρατάω στο μυαλό μου. Στο Πανεπιστήμιο όμως αλλάζουν κάποια πράγματα. Λιγότερο διάβασμα, λιγότερο άγχος, πίεση και γκρίνια, περισσότερο ελεύθερος χρόνος. Τουλάχιστον έτσι το έχω αντιληφθεί εγώ. Μέχρι που πλησιάζει η εξεταστική. Οι συζητήσεις για σημειώσεις και τα SOS δίνουν και παίρνουν. Κάποιοι συμβιβάζονται με το γεγονός ότι δεν θα γράψουν, κάποιοι αρχίζουν και ξεφυλλίζουν τα βιβλία. Το σύνθημα που επικρατεί δεν είναι άλλο από το: "Βοηθήστε τον πλησίον σας, ΔΩΡΙΣΤΕ  ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΑΣ"!!! Ε, δωρίστε τις και εσείς που έχετε, βρε παιδιά! Ας δείξουμε πόσο τιτανοτεράστιοι και διαβαστεροί (γκουχου γκουχου) φοιτητές είμαστε! 

Γιατί η απαισιοδοξία είναι καλή.

Κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα. Γεμάτη με αναρίθμητες αφορμές για να κάνεις λάθη. Ακόμα και όταν νομίζεις πως τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, γίνονται. Το επιβεβαιώνει και ο γνωστός νόμος του Μέρφυ: αν κάτι μπορεί να πάει λάθος, θα πάει. Και όλοι σου λένε γύρω σου: πρέπει να είσαι αισιόδοξος, μην σκέφτεσαι αρνητικά!  Λένε πως αν περιμένεις το χειρότερο ελπίζοντας για το καλύτερο, θα σου 'ρθει το χειρότερο γιατί τα πράγματα που σου συμβαίνουν είναι σε πλήρη συμφωνία με αυτά που πιστεύεις. Και όμως, το να είσαι απαισιόδοξος έχει πολύ περισσότερα θετικά. Ένας απαισιόδοξος δεν απογοητεύεται ποτέ γιατί είναι πάντα προετοιμασμένος για το χειρότερο. Οπότε το ωραίο με την απαισιοδοξία είναι ότι είτε αποδεικνύεται ότι είχες δίκιο είτε, στην περίπτωση που διαψεύδεσαι, εκπλήσσεσαι ευχάριστα (George Will). Δεν έχει τόση σημασία αν το ποτήρι το βλέπεις μισοάδειο ή μισογεμάτο, γιατί η ζωή δεν είναι ποτήρι. Στη ζωή τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Θες να είσαι αισιόδοξος, αλλά ταυτόχρονα και ρεαλιστής. Πως γίνεται όμως να παραμένει μέσα σου η ελπίδα όταν βλέπεις πως όλα γύρω σου καταρρέουν? Μην ανησυχείς που δεν μπορείς πια να πιστέψεις ότι κάτι καλό θα συμβεί. Έχεις πια μπει στον κόσμο της απαισιοδοξίας. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα? Τίποτα δεν θα είναι τόσο κακό όσο περιμένεις ότι θα είναι.

(Η έμπνευση και τα γνωμικά από το http://www.gnomikologikon.gr/index.html )

Το Μονόγραμμα

Απόσπασμα από το Μονόγραμμα του Ο. Ελύτη. Ένας ύμνος στον έρωτα και την αγάπη.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.