Απόρριψη το θέμα μας. Δε γίνεται να μη τη βιώσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άλλος τη ζει μια φορά στα δέκα χρόνια, άλλος τη συναντά μόλις στρίψει στη γωνία. Με λίγα λόγια, πάντα και όλοι μας θα έρθουμε αντιμέτωποι με την απόρριψη, έστω και αν αφορά το πιο ασήμαντο γεγονός. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι πως θα την αποφύγουμε, αλλά πως θα καταφέρουμε να ζήσουμε με αυτή, να δεχθούμε ότι είναι κομμάτι της ζωής και -στην καλύτερη περίπτωση- να τη ξεπεράσουμε και να πάμε παρακάτω. Ναι, θα μιλήσω συγκεκριμένα για την απόρριψη στις ανθρώπινες σχέσεις.
Εδώ έρχονται να μας βοηθήσουν δύο αρκετά παρεξηγημένες έννοιες, που πολλές φορές έχουν δημιουργήσει παρά λύσει το πρόβλημα: ο εγωισμός και το πείσμα. Ο εγωισμός είναι και ο αγαπημένος μου τρόπος "συναισθηματικής επιβίωσης". Προσωπικά πιστεύω ότι, εάν μάθει κανείς να τον χρησιμοποιεί σωστά, μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος, εάν όχι, θα κατεδαφίσει τη σχέση σαν να ήταν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Πως λειτουργεί (για εκείνους που δεν έχουν πέσει ήδη στα πατώματα και παραιτηθεί): είναι ένας σχεδόν αυτόματος μηχανισμός άμυνας του συναισθηματικού μας κόσμου τύπου "εάν εσύ είσαι μια φορά βλάκας, εγώ θα είμαι εγωιστής άλλες δέκα". Φράσεις και σκέψεις τέτοιου είδους, ακόμα και αν κρύβουν μηδαμινή αλήθεια και δε τις πιστεύεις στο ελάχιστο, είναι μια ύστατη προσπάθεια να σηκωθείς και σταθείς στα πόδια σου. Είναι ένα τρόπος να πάρεις κουράγιο και να μην επιτρέψεις να σε πάρει από κάτω.
Δε φάσκω και αντιφάσκω. Παρόλο που είμαι υπέρμαχος του να δείχνεις ακριβώς ποια είναι τα συναισθήματά σου κάθε στιγμή και να αφήνεις τις παιδιάστικες συμπεριφορές στην άκρη, θεωρώ ότι καλύτερα να πεισμώσεις για να ξεπεράσεις μια δύσκολη κατάσταση παρά να καταρρεύσεις ψυχικά και να αφεθείς -κυρίως όταν πρόκειται για μια χαμένη υπόθεση.Ανασκουμπώσου λοιπόν, κοίτα μπροστά με αισιοδοξία και προχώρα.
Είναι απαραίτητο να νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας, να τον φροντίζουμε και να είμαστε καλά με αυτόν. Αποτυχίες και απορρίψεις θα υπάρξουν πολλές, μέσα από αυτές όμως γινόμαστε πιο δυνατοί, μαθαίνουμε να διεκδικούμε περισσότερο και φυσικά, παραδειγματιζόμαστε από τα λάθη μας και δε τα επαναλαμβάνουμε. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, αλλά και αρκετά μεγάλη για να ξαναχτίσουμε ό,τι γκρεμίστηκε.
