Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Ας γιορτάσουμε παιδιά! Καθώς διανύουμε τα τελευταία λεπτά του 2012, νιώθω την ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς (αυτό δεν είναι μπλογκ, το εξομολογητήριο είναι). Αρχικά, το τέλος του κόσμου ΔΕΝ ήρθε, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ουδείς εκ των Μάγιας αλάνθαστος. Να τα λέμε και αυτά! Η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο, η ειρήνη δεν έχει επέλθει σε κάποια μέρη και γενικά επικράτησε η κλασική κινδυνολογία. Πάμε στα πιο προσωπικά, εδώ έχουμε και το ζουμί. Το καλοκαίρι πέρασε σφαίρα θαρρώ, αλλά όμορφα! Εκείνες οι μέρες με έκαναν να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα, τα οποία οδήγησαν σε μια σκοτεινή αλλά μικρής διάρκειας περίοδο, που έχει ξεπεραστεί πια (αυτό έχει καταντήσει έθιμο τα τελευταία 4 χρόνια).  Η σχολή δόξα τω Θεώ πήγε μια χαρά (ιν γιορ φέις!) και το κερασάκι στην τούρτα των ΕΜΜΕ ήταν ότι γνώρισα πολλά άτομα και έκανα καινούριες φιλίες. Δεν άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μου, ήμουν όμως μάρτυρας πολλών αλλαγών στις ζωές των κοντινών μου ανθρώπων. Γενικά, ήταν μια μέτρια χρονιά. Το μέτριο δεν είναι απαραίτητα κάτι άσχημο. Σημαίνει ότι δε συνέβησαν ούτε πολλά καλά, ούτε πολλά κακά. Το 2012 όμως μου έδωσε να καταλάβω ότι όλα ανατρέπονται. Ακόμα και τη τελευταία στιγμή. Ακόμα και τον τελευταίο μήνα του έτους. Είναι κανόνας μου πια ότι εκεί που έχεις επαναπαυτεί, ίσως και απογοητευτεί, θα γνωρίσεις κάποιον ή θα συμβεί κάτι που θα σε κάνει να αναθεωρήσεις πράγματα και καταστάσεις. Ναι, τα καλύτερα έρχονται εκεί που δε το περιμένεις. Το 2012 για μένα τελειώνει πολύ όμορφα και ελπίζω να συνεχίσει έτσι και το 2013. Πάνω απ' όλα να έχουμε υγεία και τύχη και όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Και να μην ξεχνάμε να έχουμε πίστη σ' αυτά που θέλουμε και ονειρευόμαστε, γιατί, που ξέρει κανείς, μπορεί μέχρι το τέλος του νέου έτους να τα έχουμε βρει.

Σκηνή πρώτη, λήψη πέμπτη

Η ζωή ΔΕΝ είναι ταινία. Καλώς ή κακώς. Δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε το σενάριο, μόνο να το επηρεάσουμε στο ελάχιστο, καθώς δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Δεν μπορούμε να επιλέξουμε ποιοι θα παίζουν, μόνο πόσοι από αυτούς θα κρατάνε πρωταγωνιστικό ρόλο, πόσοι θα συμπρωταγωνιστούν και πόσοι θα είναι απλοί κομπάρσοι. Δεν μπορούμε να γράψουμε τους διαλόγους των άλλων και να τους κάνουμε να πουν αυτά που θα θέλαμε να πουν και τη στιγμή που θα θέλαμε, ούτε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους. Μερικές φορές, ούτε πάνω στον ίδιο μας τον εαυτό δεν έχουμε δικαιοδοσία. Δεν επενδύεται από μια ασώματη μουσική η κάθε στιγμή της μέρας μας. Ούτε τις καιρικές και εξωτερικές συνθήκες μπορούμε να ελέγξουμε. Κάποιες πράξεις δείχνουν χαριτωμένες ή και αστείες ή και ρομαντικές μέσα από τον φακό, ενώ στην πραγματικότητα να μην είναι καθόλου έτσι. Το ξέρω, ακούγεται απαισιόδοξο. Και, στην ουσία, είναι. Παρόλα αυτά, όμως, μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνει καλύτερη η ζωή μας με τα μέσα, τους ηθοποιούς και το σενάριο που διαθέτει ο καθένας. Τον τρόπο δεν τον ξέρω ακόμα, αλλά, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες, πιστεύω ότι θα υπάρξει και για εμάς ένα happy end. 

Εγωισμέ, αγάπη μου (ΝΟΤ)

Τι είναι αυτό που όλοι έχουμε, λίγο ή πολύ, και μας εμποδίζει να δείξουμε και να πούμε αυτά που νιώθουμε? Για όσους δεν έχουν πιάσει το νόημα από τον τίτλο, λέγεται ΕΓΩΙΣΜΟΣ. Αυτός λοιπόν ο εγωισμός λειτουργεί σαν ένα τοίχος και μας ωθεί να βγάζουμε έναν άλλο εαυτό, που δείχνει αδιαφορία, τουπέ, απομάκρυνση. Γιατί όμως? Για να προστατευόμαστε? Για να μην απογοητευόμαστε? Για να το παίζουμε δύσκολοι? Γιατί να ζούμε σε μια εποχή που όποιος δείχνει τα συναισθήματά του, την προτίμηση του προς κάποιο άλλο πρόσωπο βρε αδερφέ (ακόμα και αν δεν υπάρχει ανταπόκριση), θεωρείται βλάκας, βιαστικός ή/και λυσσάρα? Και στο κάτω κάτω και ανταπόκριση να μην υπάρχει (γιατί η αντίθετη περίπτωση μας βολεύει), μπράβο σε αυτόν που είχε το θάρρος να αφήσει πίσω στερεότυπα και εγωισμούς και να πει αυτά που αισθάνεται. Κάτι πρέπει να κάνουμε για να διώξουμε αυτόν τον ανασταλτικό παράγοντα και να μην σκεφτόμαστε ποιος θα κάνει τη πρώτη κίνηση, κυρίως όταν πρόκειται για άτομα που είναι σημαντικά για εμάς. Γιατί βάζοντας τον εγωισμό μας πάνω από την ανάγκη να βγάλουμε από μέσα μας αυτά που μας πνίγουν, κινδυνεύουμε να τα χάσουμε.

Σκέψεις για το σήμερα

"Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα". Σίγουρα έχετε ακούσει ή δει γραμμένη αυτή τη φράση, και εγώ είμαι εδώ για να την επιβεβαιώσω με τον δικό μου τρόπο. Τον τελευταίο καιρό -λόγω της οικονομικής κρίσης ή ίσως επειδή εγκαταλείπω την εφηβεία σιγά σιγά και ωριμάζω, δεν ξέρω- έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι οι νέοι, συνομήλικοί μου ή όχι, στρέφουν την προσοχή τους σε ανούσια πράγματα. Και ναι, πολλές φορές πιάνω και τον εαυτό μου να το κάνει αυτό. "Αχ, σήμερα δεν πρόλαβα να ισιώσω τα μαλλιά μου", "Μα τι φοράει αυτός? Δεν έχει ιδέα από μόδα", "Αγόρασα το τελευταίο iPhone", "Θα κάνω check in στο Facebook να δουν όλοι πόσο τέλεια περνάω". Δεν λέω, μικροί είμαστε, δεν χρειάζεται από τώρα να κολυμπήσουμε στα βαθιά και να αγχωνόμαστε, έχουμε άπλετο καιρό να το κάνουμε αργότερα. Όμως, αν καθήσουμε  και παρατηρήσουμε το πόσο επιφανειακοί είμαστε και ότι νοιαζόμαστε μόνο για το φαίνεσθαι και την εικόνα που δίνουμε προς τα έξω, ενώ αφήνουμε ακαλλιέργητο το μέσα μας, θα δούμε πως έτσι είναι τα πράγματα. Και χρησιμοποιώ το α' πληθυντικό γιατί βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Ίσως το κάνουμε αυτό γιατί ξέρουμε ότι κάποιος που θα μας γνωρίσει δε θα θελήσει να μας μάθει σε βάθος, ίσως το κάνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ίσως φταίει η εποχή και η κοινωνία. Σκοπός του κειμένου, ωστόσο, δεν είναι να αναζητήσει αιτίες και αποτελέσματα. Απορρίπτουμε κάθε τι που θα μας κάνει αξιόλογους ανθρώπους επειδή αυτή η διαδικασία είναι δύσκολη και κουραστική, αλλά και επειδή κανείς δε φαίνεται να εκτιμά το αν ξέρεις να γράφεις το "ευχαριστώ" σωστά και όχι "εφχαριστώ". Και δυστυχώς, η γενιά μας αρχίζει να το επιβεβαιώνει αυτό. Λοιπόν, νομίζω ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τι κάνουμε για εμάς, με τι γνώσεις και εμπειρίες εφοδιάζουμε το είναι μας, ή ακόμα καλύτερα, για να φύγουμε από το προσωπικό επίπεδο, να παρατηρήσουμε τον κόσμο γύρω μας και να τον δούμε μέσα από τα δικά μας μάτια και όχι έτσι όπως μας τον παρουσιάζουν, να δούμε την πραγματικότητα ρεαλιστικά και όχι μέσα από τις διαφημίσεις. Ας μάθουμε να εκτιμάμε πράγματα, συναισθήματα, χειρονομίες, λόγια και όχι μόνο τον τυπά που έχει γρήγορο αυτοκίνητο και την κοπελιά που κρατάει τσάντα Λουί και φοράει παπούτσια Μανόλο. Εγώ, πάντως, λέω να το δρομολογήσω.

Ο έρωτας στα χρόνια των σύγχρονων Μέσων Μαζικής Μεταφοράς

(Το παρακάτω περιστατικό μπορεί να θεωρηθεί αποκύημα της φαντασίας... Ή και όχι.)

Να δώσω λίγο περιληπτικά το σκηνικό: μεσημέρι, λίγο πριν τις 3, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, περιμένω στη στάση του λεωφορείου, μετά από το μάθημα. Ευτυχώς το συγκεκριμένο λεωφορείο άργησε ΜΟΝΟ 10 λεπτά, ξεπερνώντας το ήδη υπάρχον ρεκόρ του. Μέχρι τις 2 πρώτες στάσεις βαρετά πράγματα, ήταν και ψιλογεμάτο. Ο Θεούλης όμως φαίνεται να ανταμείβει (?) τους καλούς Σαμαρείτες που δεν διστάζουν να κάτσουν όρθιοι και στριμωγμένοι για όλη τη διαδρομή για να δώσουν τη θέση τους στον κουρασμένο παππούλη που τους κοιτάει με παράπονο (ναι, εγώ το έκανα αυτό), και μπαίνει μέσα ένας τυπάς, τον οποίο δεν θα περιγράψω, αλλά ήταν η φάση "είσαι όλα αυτά που ζητάω". Την συγκεκριμένη στιγμή, αν συμμετείχα στη διαφήμιση που ρωτούσε "Πιστεύεις στον έρωτα με τη πρώτη ματιά?", θα απαντούσα χωρίς σκέψη "ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ"! Κοιταχτήκαμε και ήταν φανερό πως υπήρξε ένα δέσιμο. Τι δέσιμο δηλαδή, δεσιματάρα! Δεν χρειάστηκε ούτε να μιλήσουμε και αμέσως κατάλαβα πως ταιριάζουμε τρομερά! Η ζωή όμως παίζει περίεργα παιχνίδια, ακόμα και σε εμάς τους παραδειγματικούς ανθρώπους, καθώς η επιθυμία του να κατέβει από το λεωφορείο ήταν μεγαλύτερη από την σπίθα που άναψε μεταξύ μας. Και έτσι, κατέβηκε. Και έτσι, είχα βρει τον έρωτα και τον έχασα μετά από 7 αναθεματισμένες στάσεις. Μη σου τύχει ποτέ! Και ρωτάω, αγαπητέ αναγνώστη: τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση? Πιάνεις τη συζήτηση μέσα στο λεωφορείο, βρίσκοντας μια καλή πρόφαση? Παρακολουθείς ανελλιπώς για το πότε θα πατήσει το στοπ, ώστε να κατέβεις και εσύ μαζί του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να περπατήσεις μισή ώρα μέχρι να φτάσεις σπίτι σου? Περιμένεις να φρενάρει το όχημα έτσι ώστε να πέσεις επάνω του και να πεις "Αχ, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο"? Ή απλά κάθεσαι άπραγη, μετανιώνοντας επειδή θα μπορούσες κάπως να τον προσεγγίσεις? Παρόλα αυτά, δεν θα μάθουμε ποτέ. Παρακαλώ πολύ, ας σηκωθούμε όλοι και ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για τις ευκαιρίες που είχαμε και δεν αρπάξαμε. Τι να πω, υπάρχει πάντα και η στήλη "Σε είδα..." στο Athens Voice.

(Αφιερωμένο στα κορίτσια μου, που ξέρω ότι κατανοούν τον πόνο μου)

Μια θεωρία για την αυτοπεποίθηση

Αυτοπεποίθηση. Για κάποιους κάτι αυτονόητο, για άλλους μια άγνωστη λέξη. Κι όμως κάτι πολύ σημαντικό όσον αφορά την εικόνα που δίνουμε (ή θέλουμε να δώσουμε) προς τα έξω. Από που πηγάζει? Είναι ένα επίκτητο χαρακτηριστικό ή υπάρχει μέσα μας εξαρχής? Φυσικά, δεν έχω ιδέα, απλά μοιράζομαι κάποιες σκέψεις πάνω στο θέμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ας συνδέσουμε την αυτοπεποίθηση με την εξωτερική εμφάνιση. Απ' ό,τι έχω αντιληφθεί από την προσωπική μου εμπειρία, υπάρχουν οι εξής κατηγορίες ανθρώπων: 

• αυτοί που έχουν το μέτρο, που γνωρίζουν τα καλά και τα κακά τους και είναι μετριόφρονες (κατηγορία σπάνια, αλλά μη εξαιρετέα), 
• αυτοί που είναι αγγελικά πλασμένοι και με το δίκιο τους έχουν αυτοπεποίθηση και μπράβο τους στο κάτω κάτω (αν και άτομα αυτής της κατηγορίας μπορούν να ενταχθούν είτε στην πρώτη είτε στην τρίτη κατηγορία, ανάλογα με τη συμπεριφορά τους από ένα σημείο και μετά)
• αυτοί που ξέρουν τον εαυτό τους και δεν έχουν κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, προσπαθούν όμως να το παίξουν "Ματίνα Μανταρινάκη" για να ψαρέψουν κοπλιμέντα και να τονώσουν το εγώ τους,
• αυτοί που ξέρουν τον εαυτό τους και έχουν κάθε λόγο (εμφανισιακά τουλάχιστον) να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση,
• αυτοί που βρίσκονται κάπου στη μέση, άλλοτε νιώθουν ανεβασμένοι και άλλοτε πεσμένοι,
• αυτοί που έχουν μια λανθασμένη άποψη για τον εαυτό τους (aka άλλο είναι και άλλο βλέπουν στον καθρέφτη), έχουν όμως τόση αυτοπεποίθηση που τους κάνει να νιώθουν έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο,
• και αυτοί που έχουν λανθασμένη άποψη για τον εαυτό τους, νιώθοντας σαν άλλοι Κουασιμόδοι χωρίς να έχουν λόγο, με αποτέλεσμα ό,τι και να τους πεις, η αυτοπεποίθηση να παραμένει στον πάτο.

Βέβαια, δεν μ' αρέσει να κάνω γενικεύσεις, άνετα κάποιος μπορεί να συνδυάζει χαρακτηριστικά από διάφορες κατηγορίες. Επίσης, κάποιος μπορεί να μην ανήκει σε καμία, και απλά να μην τον έχω γνωρίσει ακόμα. Αυτό πάντως που είναι το σωστό είναι να είμαστε μεν σίγουροι για τον εαυτό μας, όμως να μην ξεφεύγουμε. Εκτός και αν δεν έχουμε θέμα για το αν θα μας πουν ψωνάρες.

Συμπέρασμα

Αρχίζω να πιστεύω πως άνετα μπορώ να γίνω κοινωνιολόγος όταν μεγαλώσω. Και αυτή θα την ονομάσω "Θεωρία της Αυτοπεποίθησης" (Ελενοπούλου, 2012). Giddens, η θέση σου τρέμει! 

Writer's block

Σου έχει τύχει να νιώθεις ότι στο μυαλό σου επικρατεί η γνωστή από τα γουέστερν σκηνή: ένα άδειο αμμώδες τοπίο, όπου ο αέρας φυσάει κατά μήκος του πλάνου μια μπάλα από ξερά χορτάρια? Ακόμα και το ότι ψάχνεις να γράψεις ένα έξυπνο τουίτ/στάτους και από την απελπισία καταλήγεις να κάνεις copy/paste κάποιο διάσημο quote? (Εντάξει, παρατραβηγμένο παράδειγμα, αλλά κατατοπιστικό νομίζω). Το παθαίνουν συνήθως οι συγγραφείς ή τέλος πάντων όσοι ασχολούνται με το γράψιμο (βλ. τίτλο). Είναι η κατάσταση κατά την οποία δεν υπάρχει η απαραίτητη έμπνευση για την παραγωγή έργου. Ε λοιπόν, νομίζω ότι το έχω και εγώ. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το γεγονός ότι, ενώ συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω μου, αδυνατώ να τα σχολιάσω. Είναι σαν να έχει αδρανοποιηθεί ο άλλοτε ανήσυχος νους. Κάθομαι, έχοντας βρει ένα θέμα που με απασχολεί και έχω κάποιες ιδέες πάνω σ' αυτό που θα ήθελα να εκφράσω, αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις, δεν μπορώ να το σχηματοποιήσω. Σαν να έχει εξαφανιστεί η δυνατότητα παραγωγής λόγου. Αν ήμουν κάποιος άλλος ίσως να μην έδινα σημασία. Σε εμένα όμως το γράψιμο είναι απαραίτητο, όχι μόνο λόγω δουλειάς, αλλά και λόγω ανάγκης. Αν δεν εκφράσω με κάποιον τρόπο αυτά που έχω στο μυαλό, νομίζω ότι θα σκάσω. Οπότε νιώθω σαν ένα δοχείο που όλο γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει ώσπου κάποια στιγμή θα ξεχυλίσει. Δεν ξέρω αν αυτές οι σκέψεις με κάνουν να ξεμπλοκάρω, ήθελα όμως να εκφραστώ -έστω και αν τα παραπάνω δεν βγάζουν νόημα (πρέπει μέχρι τώρα να έχω πει τουλάχιστον 5 φορές τη λέξη "εκφράζω"... Α, μόνο 3, δόξα τω Θεώ). Ελπίζω μόνο η επόμενη ανάρτηση να είναι της προκοπής.

Ένας αργοπορημένος απολογισμός του 2011

Ναι, εντάξει, θα ξεκινήσω με το κλασικό: ήταν μια δύσκολη χρονιά, γεμάτη διαβάσματα και ξενύχτια και θυσίες και κλάματα ακόμη (τουλάχιστον μέχρι το μισό) λόγω Πανελληνίων. Έμαθα ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Και έτσι βρίσκομαι σε μια σχολή που θα με φέρει πιο κοντά σ' αυτό που θέλω να κάνω: τη δημοσιογραφία. Και μπορεί να βαριέμαι να παρακολουθώ κάποιες φορές τα μαθήματα και να προτιμώ να πηγαίνω για ψώνια ή για windowshopping, όμως θα έλεγα ότι μου αρέσει. Και φυσικά έχω γνωρίσει τόσο καινούριο κόσμο! Πέρα όμως από τα της σχολής, έγιναν ένα σωρό άλλα πράγματα το 2011. Πέρασα ένα υπέροχο καλοκαίρι μαζί με καλούς φίλους και συγγενείς. Και ναι, μπορεί να μην εξελίχθηκαν όλα έτσι όπως τα είχα φανταστεί, κατάλαβα όμως ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα όταν δεν τα σχεδιάζεις και είσαι απροετοίμαστος. Ήταν η πρώτη ίσως χρονιά που ένιωσα ότι έκανα ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, σε σημείο να εύχομαι να αρχίσουν επιτέλους οι σχολές ή τουλάχιστον να ξαναπήγαινα σχολείο (οκ, λίγο υπερβολικό, το ξέρω!) Πλάκα πλάκα, συνειδητοποίησα ότι το σχολείο τέλος, καπούτ, φινίτο λα μούζικα. Αλλά λένε πως όταν χάνεις κάτι κερδίζεις παράλληλα κάτι άλλο, οπότε ζήτω η φοιτητική ζωή! Οι παρέες μου άλλαξαν, όχι σε μεγάλο βαθμό βέβαια. Υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα οι σταθεροί πρωταγωνιστές. Άτομα έφυγαν, άτομα ήρθαν - κυρίως ήρθαν. Αλλά ποιός ξέρει για πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να παίζουμε όλοι μαζί "Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο"... Φαντάζομαι ότι όσο οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλάζουν και τα θέλω τους. Συνέβη επίσης και ένα θαύμα: έμαθα να μαγειρεύω! Κι όμως! Καλά, μην φανταστεί κανείς ότι έμαθα απέξω και ανακατωτά τη γκουρμέ κουζίνα, απλά έμαθα κάποια βασικά πράγματα, γιατί δεν ήξερα ούτε αυτά (το βράσιμο μακαρονιών για παράδειγμα - για βραστό αυγό δεν το συζητώ καν!) Κορίτσι για σπίτι! Γενικότερα όμως ήταν μια ικανοποιητική χρονιά. Οι απογοητεύσεις, οι στεναχώριες, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες είναι μέσα στη ζωή (αυτό το έχουμε κάνει καραμέλα, αλλά τέλος πάντων). Πάντως, η κάθε χρονιά, πέρα από όλα αυτά, έχει και τα καλά της, έχει κάτι το οποίο συνέβη και μας άλλαξε τη ζωή, έχει κάτι που όταν το σκεφτόμαστε χαμογελάμε! 

Αγαπώ το Πανεπιστήμιο! :)

Πόσο βαρετό αυτό το διάβασμα... Δηλαδή, μετά από τόσους μήνες ξάπλας, ξενυχτιού και άλλων πολλών δραστηριοτήτων που δεν είναι απαραίτητο να αναφερθούν, πρέπει να κάτσουμε να διαβάσουμε για την εξεταστική (yeah right)... Καταπλακώνομαι και μόνο που το γράφω αυτή τη στιγμή. Βέβαια, εντάξει, ας μην είμαι και υπερβολική (παρότι η υπερβολή είναι βασικό χαρακτηριστικό μου, είναι εμφανές νομίζω). Το Λύκειο εμένα προσωπικά μου φαινόταν απείρως δυσκολότερο από το Πανεπιστήμιο, όπως τουλάχιστον φαίνεται μέχρι τώρα: ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ, απουσίες, πενήντα χιλιάδες προειδοποιημένα και απροειδοποίητα διαγωνίσματα και τεστάκια κάθε τετράμηνο και φυσικά το καθημερινό (αλλά κατά τ' άλλα προαιρετικό) διάβασμα στο σπίτι. Δεν λέω, ωραία χρόνια αυτά του σχολείου και τα κρατάω στο μυαλό μου. Στο Πανεπιστήμιο όμως αλλάζουν κάποια πράγματα. Λιγότερο διάβασμα, λιγότερο άγχος, πίεση και γκρίνια, περισσότερο ελεύθερος χρόνος. Τουλάχιστον έτσι το έχω αντιληφθεί εγώ. Μέχρι που πλησιάζει η εξεταστική. Οι συζητήσεις για σημειώσεις και τα SOS δίνουν και παίρνουν. Κάποιοι συμβιβάζονται με το γεγονός ότι δεν θα γράψουν, κάποιοι αρχίζουν και ξεφυλλίζουν τα βιβλία. Το σύνθημα που επικρατεί δεν είναι άλλο από το: "Βοηθήστε τον πλησίον σας, ΔΩΡΙΣΤΕ  ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΑΣ"!!! Ε, δωρίστε τις και εσείς που έχετε, βρε παιδιά! Ας δείξουμε πόσο τιτανοτεράστιοι και διαβαστεροί (γκουχου γκουχου) φοιτητές είμαστε! 

Γιατί η απαισιοδοξία είναι καλή.

Κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα. Γεμάτη με αναρίθμητες αφορμές για να κάνεις λάθη. Ακόμα και όταν νομίζεις πως τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, γίνονται. Το επιβεβαιώνει και ο γνωστός νόμος του Μέρφυ: αν κάτι μπορεί να πάει λάθος, θα πάει. Και όλοι σου λένε γύρω σου: πρέπει να είσαι αισιόδοξος, μην σκέφτεσαι αρνητικά!  Λένε πως αν περιμένεις το χειρότερο ελπίζοντας για το καλύτερο, θα σου 'ρθει το χειρότερο γιατί τα πράγματα που σου συμβαίνουν είναι σε πλήρη συμφωνία με αυτά που πιστεύεις. Και όμως, το να είσαι απαισιόδοξος έχει πολύ περισσότερα θετικά. Ένας απαισιόδοξος δεν απογοητεύεται ποτέ γιατί είναι πάντα προετοιμασμένος για το χειρότερο. Οπότε το ωραίο με την απαισιοδοξία είναι ότι είτε αποδεικνύεται ότι είχες δίκιο είτε, στην περίπτωση που διαψεύδεσαι, εκπλήσσεσαι ευχάριστα (George Will). Δεν έχει τόση σημασία αν το ποτήρι το βλέπεις μισοάδειο ή μισογεμάτο, γιατί η ζωή δεν είναι ποτήρι. Στη ζωή τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Θες να είσαι αισιόδοξος, αλλά ταυτόχρονα και ρεαλιστής. Πως γίνεται όμως να παραμένει μέσα σου η ελπίδα όταν βλέπεις πως όλα γύρω σου καταρρέουν? Μην ανησυχείς που δεν μπορείς πια να πιστέψεις ότι κάτι καλό θα συμβεί. Έχεις πια μπει στον κόσμο της απαισιοδοξίας. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα? Τίποτα δεν θα είναι τόσο κακό όσο περιμένεις ότι θα είναι.

(Η έμπνευση και τα γνωμικά από το http://www.gnomikologikon.gr/index.html )

Το Μονόγραμμα

Απόσπασμα από το Μονόγραμμα του Ο. Ελύτη. Ένας ύμνος στον έρωτα και την αγάπη.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.