Έχουμε ένα θέμα εμείς οι γυναίκες. Τείνουμε να εκλογικεύουμε τα πάντα. Αναλύουμε το κάθε τι με τόσο διεξοδικό τρόπο, που και ο καλύτερος (άνδρας, προφανώς) ερευνητής-μελετητής-επιστήμονας θα μας ζήλευε. Ναι, δεν αφήνουμε να πέσει τίποτα κάτω. Όταν μας ενδιαφέρει κάτι ή, πιο συγκεκριμένα, κάποιος, παρατηρούμε το οτιδήποτε. Πώς κινείται, τι λέει, πώς το λέει, που κοιτάζει, γιατί αναπνέει. Αφού τα καταγράψουμε, σειρά έχει ο εσωτερικός μονόλογος, όπου κάνουμε ένα rewind του τι έγινε, σαν να παρακολουθούσαμε το συμβάν ως τρίτος. Αναλογιζόμαστε τι είπαμε και τι κάναμε. Στη συνέχεια, έρχεται η ανάλυση σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Εξιστορούμε αυτά που έγιναν και ζητάμε τη γνώμη και, μερικές φορές, την επιβεβαίωσή του. Απαντήσαμε σωστά? Δείξαμε τις προθέσεις μας? Ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις για όλα, ίσως για να δικαιολογούμε κάποιες καταστάσεις και να εφησυχάζουμε τους εαυτούς μας. Το χρειαζόμαστε αυτό. Ακόμα και όταν το παίζουμε χαλαρές, σε φάση "ε, και τι έγινε?", το μυαλό μας γυρίζει με χίλιες στροφές το λεπτό, αναζητώντας μια λογική εξήγηση. Ιστορίες για αγρίους. Και που καταλήγουμε, θα αναρωτηθεί κανείς. Κάποιες φορές, η διαδικασία αυτή είναι βοηθητική. Άλλες, πάλι, δεν οδηγεί πουθενά και μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Αλλά τι να κάνεις! Είναι στη φύση μας! Εφόσον δε μπορούμε να το πατάξουμε, ας συμφιλιωθούμε μαζί του.
Α, και μόλις παρατήρησα ότι αυτή τη στιγμή είμαι ένα ζωντανό παράδειγμα που αποδεικνύει τα παραπάνω. Ίσως γιατί ανέλυσα το γιατί αναλύουμε τα πάντα. Inception.
