Η κοινωνία του εύκολου Έρωτα

Είναι το φαινόμενο που χαρακτηρίζει έντονα τη σημερινή εποχή. Καμία συναισθηματική δέσμευση, κανένα βαθύτερο δέσιμο, καμία ουσιαστική γνωριμία. Μόνο ικανοποίηση των σωματικών αναγκών. Και δε μπορεί κανείς να αρνηθεί το γεγονός ότι στην κοινωνία του Σήμερα προβάλλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό το σεξ και οι σαρκικές απολαύσεις. Τόσο στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τις διαφημίσεις, όσο στη νεότερη λογοτεχνία και την Τέχνη υπάρχει υπερέκθεση του γυμνού, του απαγορευμένου, του αισθησιασμού και της καλοπέρασης που προέρχεται από τέτοιες δραστηριότητες. Όλα περιστρέφονται γύρω από το σεξ. Αποκτήσαμε ανοσία στον εύκολο έρωτα, έναν έρωτα επιφανειακό και προσωρινό, που αποσκοπεί στη δημιουργία αποκλειστικά σεξουαλικών σχέσεων, χωρίς παραπάνω συναισθήματα και υποχρεώσεις. Το θεωρούμε πια κάτι φυσιολογικό, κάτι αναρχικό, προχωρημένο και μοντέρνο. Οι περισσότεροι από εμάς ίσως και να το κάνουμε ή να το έχουμε δοκιμάσει και όντως να περάσαμε καλά. Όσο κάποιος από τους εμπλεκόμενους δε αρχίσει να θέλει περισσότερα, να νιώθει ότι δε του είναι αρκετή μια τέτοια σχέση και να χρειάζεται συναισθηματική ασφάλεια, όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Αλλιώς, ανακηρύσσεται ο χαμένος αυτού του παιχνιδιού, και κανενός δε του αρέσει να χάνει. Είμαστε, λοιπόν, πρόθυμοι να πάρουμε το ρίσκο..?

Το ακαταμάχητο της Μελαγχολίας

Όλοι μας θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι, να γελάμε, να διασκεδάζουμε, να περνάμε καλά. Και αυτό προσπαθούμε να επιδιώξουμε. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν στιγμές που κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, και όχι απαραίτητα επειδή μπορεί να νιώθουμε πεσμένοι ψυχολογικά. Επιλέγουμε να δούμε μια δραματική ταινία -ενισχύοντας τη βιομηχανία της Kleenex, να διαβάσουμε ένα βιβλίο με δακρύβρεχτη υπόθεση, να ακούσουμε μουσική επιπέδου ρέκβιεμ ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μπαλάντες με σπαραχτικούς στίχους που θες δε θες σε επηρεάζουν, συνήθως με τη συνοδεία κάποιου αλκοολούχου. Ξέρουμε ότι κάνοντας τέτοιου είδους δραστηριότητες θα στεναχωρηθούμε και θα μελαγχολήσουμε, αλλά τις κάνουμε συνειδητά. Είναι κάποιο είδος μαζοχισμού? Ίσως και να 'ναι. Από την άλλη, πόσοι από εμάς δεν έχουμε μπει στον πειρασμό να νιώσουμε λίγο τραγικοί ήρωες? Να μπούμε στη θέση του άλλου? Να κλάψουμε, όχι επειδή είμαστε ομοιοπαθείς, αλλά επειδή μας αγγίζει το δράμα? Είναι δύσκολο να εξηγήσω ακριβώς το συναίσθημα. Μπορεί να οφείλεται στο ότι πρέπει που και που να ξεσπάμε, έστω και συγκαλυμμένα. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και στις πιο όμορφες στιγμές, όταν όλα δείχνουν να πηγαίνουν τέλεια, χρειάζεται να αφήνουμε χώρο στη μελαγχολία. Αν και, μακάρι να ήταν μέρος μόνο των Τεχνών και όχι ενεργό κομμάτι της ζωής μας. 

90 μέρες με την άλλη Σάμμερ

Ένας άλλος Τομ και μια άλλη Σάμμερ. Ο Τομ γνωρίζει τη Σάμμερ μια μέρα σαν όλες τις άλλες, εκεί που δε το περίμενε. Θα μπορούσε απλά να τη προσπεράσει και να συνεχίσει την αδιάφορη ζωή του. Όμως δεν επρόκειτο για μια απλή κοπέλα. Ας πούμε ότι Σάμμερ είχε τον τρόπο της με τους ανθρώπους, τους κέρδιζε από τη πρώτη στιγμή. Έτσι κέρδισε και τον Τομ. Αλλά και η Σάμμερ έδειξε αμέσως ενδιαφέρον για εκείνον. Ο Τομ και η Σάμμερ ξεκίνησαν να κάνουν παρέα, να μοιράζονται εμπειρίες και μυστικά, να περνάνε όλο και περισσότερο χρόνο μαζί. Όσο και να το πάλευε, ο Τομ σιγά σιγά άρχιζε να φτιάχνει το κάστρο του πάνω στο συννεφάκι που είχε δημιουργηθεί με τον ερχομό της Σάμμερ. Ξεκίνησε να μη πιστεύει στις συμπτώσεις. Αποκλείεται, εξάλλου, το γεγονός ότι ταίριαζε με τη Σάμμερ σε τόσα θέματα να ήταν μια απλή σύμπτωση. Ο Τομ συνέχισε να παρακολουθεί τη Σάμμερ από την ασφάλεια που του έδινε η ταμπέλα του φίλου, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα την κέρδιζε. Ώσπου ένα βράδυ, αναπόφευκτα, ήρθαν πιο κοντά. Η Σάμμερ όμως από την αρχή ξεκαθάρισε ότι δεν ήθελε κάτι σοβαρό. Και ο Τομ το δέχτηκε, ίσως γιατί ήλπιζε ότι θα κατάφερνε να της αλλάξει γνώμη μετέπειτα, ίσως γιατί νόμιζε ότι θα μπορούσε να αντέξει, ίσως πάλι για να την έχει έστω και έτσι. Ίσως όλα αυτά μαζί. Τέλος πάντων, ο καιρός περνούσε όμορφα. Ο Τομ ένιωθε ευτυχισμένος, ότι επιτέλους κάποιος του δίνει και δε παίρνει μόνο. Τα σύννεφα όμως δεν άργησαν να φανούν. Ο Τομ ήθελε περισσότερα και η Σάμμερ δε μπορούσε να τα δώσει. Άρχισε να γίνεται πιεστικός, απαιτούσε να μάθει πως εκείνη αισθανόταν. Δε μπορούσε να δεχτεί πως ήταν μόνο φίλοι ή μόνο εραστές και αυτό τον σκότωνε. Εκείνος ήξερε τι ήθελε και πώς ήταν για εκείνον τα πράγματα. Και κάθε φορά που προσπαθούσε να απομακρυνθεί, η Σάμμερ τον τραβούσε πάλι πίσω. Ήταν φυλακισμένος και δε μπορούσε να πάει πουθενά μακριά της. Ο Τομ αγνοούσε όλα τα σημάδια που του έδειχναν ότι όσο είναι μαζί με τη Σάμμερ θα πληγώνεται, όμως κάποια στιγμή πήρε την απόφαση να δώσει χρόνο και στους δυο, και ας τον πονάει. Και ας μην μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ. Και ας μην έχει όρεξη για τίποτα. Δεν θέλει, παρ' όλα αυτά, να τη βγάλει από τη ζωή του τελείως. Πέρασαν τόσα μαζί και για ένα διάστημα ήταν πραγματικά ευτυχισμένος. Δε θα ξεχάσει τις στιγμές τους, τα πράγματα που έμαθε ο ένας στον άλλο. Απλά πατάει το κουμπί για να αλλάξει τραγούδι στο κασετόφωνο της ζωής και ελπίζει αυτό που θα ξεκινήσει να είναι λίγο πιο χαρούμενο.

Τι κάνει τώρα ο Τομ? Για αρχή, προσπαθεί. Φοβάται. Και φυσικά περιμένει πότε θα φύγει το καλοκαίρι και θα φθινοπωριάσει.

Πώς να σκοτώσετε την ελπίδα

(Και δεν εννοώ κάποια κοπέλα μ' αυτό το όνομα).

1. Μην εξιδανικεύετε πρόσωπα και καταστάσεις.
2. Σταματήστε να αγνοείτε τα σημάδια που μόνο που δεν έχουν βγάλει ταμπελίτσα με γράμματα νέον η οποία λέει "ΠΡΟΧΩΡΑ".
3. Μην κάνετε τα στραβά μάτια όταν το ένστικτό σας σας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου (ντιιιιιιιιιιιιιν ντιιιιιιιιιιιιιιιν).
4. Είναι καιρός να πάψετε να πιστεύετε σε δήθεν μεγαλεπήβολα σχέδια της Μοίρας. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας.
5. Εν πάση περιπτώσει, εάν είστε ο τύπος που πιστεύει στις συμπτώσεις και άλλα τέτοια "συνωμοτικά", σκεφτείτε ότι ίσως να μην είναι γραφτό. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
6. Επαναλάβετε το βήμα 1.
7. Μην είστε αχάριστοι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ' αυτή τη ζωή οπότε ας πορευθεί ο καθένας μ' αυτά που διαθέτει.
8. Σκεφτείτε σφαιρικά και όχι μόνο τα θετικά και αυτά που σας συμφέρουν. Το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις, όλοι μας όμως στεκόμαστε στη καλύτερη.
9. Μην έχετε επιδιώξεις. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να κυνηγάτε κάτι που θέλετε πολύ, όχι όμως όταν είναι ξεκάθαρο ότι δε θα αλλάξει η κατάσταση.
10. Αποκτήστε ζωή ώστε να ασχολείστε λιγότερο με το θέμα που σας ταλαιπωρεί. Η γνώστη τακτική "αντιπερισπασμός".
11. Όσες φορές και να τονίσω τη σημαντικότητα της ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗΣ, δε θα είναι ποτέ αρκετές αν δε το πιστέψετε εσείς πρώτα.
12. Και, τέλος πάντων, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές!

Ωραία, και τώρα που τα απαριθμήσαμε, για να σας δω να τα εφαρμόζετε...!

Θέλω ≠ Μπορώ

Να θες και να μη μπορείς. Μια από τις χειρότερες καταστάσεις. Να έχεις τόσα να προσφέρεις, να έχουν αφυπνιστεί τόσα συναισθήματα και να μην είσαι σε θέση να κάνεις τίποτα. Μα τίποτα. Γιατί οποιαδήποτε κίνησή σου έχει καταδικαστεί εκ των προτέρων. Τριγύρω μόνο βλέμματα αποδοκιμασίας και απέχθειας. Η ψυχή σου, μια δεξαμενή αισθήσεων και αισθημάτων, που γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει... Ώσπου δε χωράει άλλο. Και ξεχειλίζει. Εσύ, μουδιασμένος από την αδικία που σε κατακλύζει, δε μπορείς να κάνεις κάτι, παρά μόνο να αφήνεις τις στιγμές να φεύγουν από τα χέρια σου. Πνίγεσαι από μια ανέφικτη επιθυμία. Άραγε, αξίζει να προσπαθείς για κάτι που η έκβασή του σίγουρα θα σε πληγώσει, μόνο και μόνο για να μη μετανιώνεις την απραξία σου αργότερα; Ίσως κάποια πράγματα ή τα ξεκινάς και τα ολοκληρώνεις ή δε μπαίνεις καν στη διαδικασία να ασχοληθείς. Αυτό όμως που σου συμβαίνει είναι κάτι ενδιάμεσο. Παρόλο που έφτασες μέχρι εδώ, ξέρεις ότι θα μείνει λειψό. Το ίδιο και αυτά που νιώθεις. Δε θα εκπληρώσουν ποτέ το "τέλος" τους, θα είναι φαντάσματα, ενθυμίσεις μια ζωής που δε θα ζήσεις ποτέ. Δεν έχεις και πολλές διεξόδους όταν σου έχουν στερήσει τις επιλογές. Είναι μονόδρομος. Μερικές φορές το να θέλεις δεν είναι αρκετό... Οπότε κλείνεις το καπάκι της δεξαμενής όπως όπως για να εγκλωβίσεις ό,τι υπάρχει μέσα, αγνοείς τα σήματα κινδύνου και τα κόκκινα λαμπάκια και εύχεσαι κάποια στιγμή να σου δοθεί η ευκαιρία να την ξανανοίξεις και αυτή τη φορά να γίνουν όλα όπως πρέπει. Και πάνω απ' όλα να μπορείς να αποφασίσεις μόνος σου για σένα.

Προαίσθημα

Λένε πως κάθε τέλος και μια αρχή. Κάτι θα ξέρουν. Όταν φτάνει, λοιπόν, το τέλος, δεν έχεις άλλη επιλογή. Φτου και απ' την αρχή. Καινούριες συνήθειες. Καινούρια καθημερινότητα. Καινούρια μέρη. Καινούρια τραγούδια. Τα παλιά δεν ισχύουν πια, είναι απαγορευμένα.  Ελλοχεύει ο κίνδυνος της μνήμης. Και η μνήμη μπορεί να πονάει. Για ένα διάστημα θα περνάνε από το μυαλό σου εικόνες, λόγια, συναισθήματα εκείνων των ημερών. Θα σου γεννηθούν ένα σωρό απορίες και ερωτήσεις που δε θα μπορείς να απαντήσεις. Θα ακούς τα άπαντα της Lana Del Rey και θα μελαγχολείς, ποτέ όμως δε θα κλάψεις. Με τον καιρό θα συνειδητοποιήσεις  ότι δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζεις. Γιατί θα σκέφτεσαι ότι όλα γίνονται για έναν λόγο, ότι αυτή η αλλαγή, που μόνο ξαφνική δεν ήταν, συνέβη για καλό. Σε όλα τα "ζωντανά" πράγματα, από το ανθρώπινο σώμα μέχρι τον έρωτα, η πορεία που ακολουθείται χωρίς εξαιρέσεις είναι γένεση-ακμή-φθορά-παρακμή. Έτσι έγινε και τώρα. Θα παρηγορηθείς και θα αφήσεις στην άκρη οποιαδήποτε ελπίδα έχεις, για να μην πληγωθείς χειρότερα. Σ'αυτό θα σε βοηθήσει ο μπόλικος εγωισμός σου. Θα είσαι μια χαρά. Πίστεψέ με, θα είσαι.

Ανάλυση ανάλυσης

Έχουμε ένα θέμα εμείς οι γυναίκες. Τείνουμε να εκλογικεύουμε τα πάντα. Αναλύουμε το κάθε τι με τόσο διεξοδικό τρόπο, που και ο καλύτερος (άνδρας, προφανώς) ερευνητής-μελετητής-επιστήμονας θα μας ζήλευε. Ναι, δεν αφήνουμε να πέσει τίποτα κάτω. Όταν μας ενδιαφέρει κάτι ή, πιο συγκεκριμένα, κάποιος, παρατηρούμε το οτιδήποτε. Πώς κινείται, τι λέει, πώς το λέει, που κοιτάζει, γιατί αναπνέει. Αφού τα καταγράψουμε, σειρά έχει ο εσωτερικός μονόλογος, όπου κάνουμε ένα rewind του τι έγινε, σαν να παρακολουθούσαμε το συμβάν ως τρίτος. Αναλογιζόμαστε τι είπαμε και τι κάναμε. Στη συνέχεια, έρχεται η ανάλυση σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Εξιστορούμε αυτά που έγιναν και ζητάμε τη γνώμη και, μερικές φορές, την επιβεβαίωσή του. Απαντήσαμε σωστά? Δείξαμε τις προθέσεις μας? Ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις για όλα, ίσως για να δικαιολογούμε κάποιες καταστάσεις και να εφησυχάζουμε τους εαυτούς μας. Το χρειαζόμαστε αυτό. Ακόμα και όταν το παίζουμε χαλαρές, σε φάση "ε, και τι έγινε?", το μυαλό μας γυρίζει με χίλιες στροφές το λεπτό, αναζητώντας μια λογική εξήγηση. Ιστορίες για αγρίους. Και που καταλήγουμε, θα αναρωτηθεί κανείς. Κάποιες φορές, η διαδικασία αυτή είναι βοηθητική. Άλλες, πάλι, δεν οδηγεί πουθενά και μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Αλλά τι να κάνεις! Είναι στη φύση μας! Εφόσον δε μπορούμε να το πατάξουμε, ας συμφιλιωθούμε μαζί του.

Α, και μόλις παρατήρησα ότι αυτή τη στιγμή είμαι ένα ζωντανό παράδειγμα που αποδεικνύει τα παραπάνω. Ίσως γιατί ανέλυσα το γιατί αναλύουμε τα πάντα. Inception.

Γραμματόσημο

Γιατί αυτοί που μας αρέσουν δεν μας δίνουν σημασία και εμείς συνεχίζουμε να ασχολούμαστε μαζί τους ενώ υπάρχουν άλλοι που θέλουν να μας γνωρίσουν αλλά εμείς συνεχίζουμε να είμαστε κολλημένοι κλασικά αλλού? Γιατί να γίνεται αυτό?

Α.

Η απάντηση είναι απλή. Δεν τίθεται θέμα μαζοχισμού (έτσι θέλω να ελπίζω τουλάχιστον), απλά μερικές φορές θέλουμε να κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη. Πώς? Επιμένουμε να μένουμε στα παλιά, είτε επειδή κάποιος μας έκανε να νιώσουμε ξεχωριστές και πιστεύουμε ότι δεν θα βρούμε άλλον σαν αυτόν (αλίμονο!), είτε επειδή εξιδανικεύουμε μια κατάσταση, είτε επειδή δεν έχουμε με κάτι καινούριο να ασχοληθούμε και οι αναμνήσεις μας είναι το ασφαλέστερο μέρος στο οποίο μπορούμε να καταφύγουμε. Αυτό ενισχύεται και από τη γνωστή μέθοδο "γραμματόσημο" (όσο σε φτύνω, τόσο κολλάς), γιατί όταν θεωρούμε κάτι άπιαστο και δύσκολο να κατακτηθεί τόσο πωρωνόμαστε και θέλουμε να το έχουμε δικό μας. Το δεδομένο δεν μας κινεί το ενδιαφέρον, εφόσον ξέρουμε ότι ο,τι και να συμβεί, θα είναι πάντα εκεί να μας περιμένει. Είναι στη φύση του ανθρώπου. Περιπλέκουμε τα πράγματα και παραμένουμε κολλημένοι, δεν δίνουμε σημασία στις εναλλακτικές επιλογές μας και έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος (μου αρέσει ο Α, εκείνος με γράφει αλλά εγώ τον θέλω ενώ παράλληλα αρέσω στον Β, τον οποίο γράφω επειδή μου αρέσει ο Α και ο Β αρέσει στη Γ, ο οποίος τη γράφει επειδή του αρέσω εγώ και ου το καθεξής). Δεν θα τελειώσει ποτέ. Δεν ξέρω κατά πόσο βοήθησα ή έμπλεξα ακόμα περισσότερο τα πράγματα, θα ήθελα όμως να τονίσω το εξής: όσο έχουμε κλειστά τα μάτια μας δεν πρόκειται να προχωρήσουμε και μερικές φορές το να αφήσεις κάτι που θες πολύ αλλά δε πρόκειται να αποκτήσεις, για κάτι σίγουρο, μπορεί να σε γλυτώσει από ένα τεράστιο χάσιμο χρόνου. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος.

Μάρτη ξεκίνημα

Πόσο όμορφα τελείωσε ο Φεβρουάριος! Και πόσο ακόμα πιο όμορφα αρχίζει ο Μάρτης! Νοτ.  Ξέρεις, οι περισσότεροι όταν μαθαίνουν ότι είμαι αυθόρμητη και ότι μιλάω και πράττω χωρίς να σκέφτομαι πρώτα, ενθουσιάζονται. "Αχ, μπράβο σου, αυτό είναι τέλειο!", "Μακάρι να μπορούσα να το κάνω και εγώ!", "Το να είσαι ο εαυτός σου είναι το καλύτερο και το πιο ειλικρινές που μπορείς να κάνεις!" Όταν όμως πέρα από αυθόρμητος είσαι και αγαθιάρης (θα χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση, μην ρίξουμε και το επίπεδο), τα πράγματα μπορεί να γίνουν απλά ΑΤΑΚΣ, ακόμα και όταν το μόνο που θες είναι να βοηθήσεις και να δείξεις καλή θέληση. Γιατί ο συνδυασμός αυτός μπορεί όχι βέβαια να σκοτώσει, αλλά να σκατώσει φιλίες και να καταστρέψει παρέες. Και δυστυχώς, μιλάω από εμπειρία. Όσο καλή πρόθεση και να έχεις, σου γυρίζει μπούμερανγκ τις περισσότερες φορές. Βρε, δε το κάνω επίτηδες, απλά περιπλέκω τα πράγματα γιατί πολύ απλά ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ ΚΛΕΙΣΤΟ. Αλλά εγώ εκεί, δε λέω να μάθω από τα λάθη μου, από αυτά τα αυθόρμητα μεν, λάθη δε. Βελόνα και κλωστή την επόμενη φορά, μήπως και σταματήσω τις βλακείες.

Αγαπηθείτε!

Χθες ήταν η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, η γιορτή των ερωτευμένων. Η μέρα που όλα ντύνονται στα κόκκινα/ροζ/άσπρα. Η χαρά του ανθοπώλη/ζαχαροπλάστη/παιχνιδά. Τα ζευγαράκια ξεχύνονται στους δρόμους και στα ρομαντικά μαγαζάκια επικρατεί ένας χαμός. Ίσως και για όλους αυτούς τους λόγους η 14 Φεβρουαρίου να θεωρείται μια από τις πιο αμφιλεγόμενες γιορτές. Οι επικριτές της χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι οι ερωτευμένοι δε χρειάζονται μια μέρα το χρόνο για να δείξουν την αγάπη τους. Αυτή η γιορτή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Φυσικά, και εγώ μέχρι πέρσι τα ίδια έλεγα. Τη μισούσα αυτή τη μέρα γιατί μου θύμιζε ότι είμαι μόνη μου. Φαντάζομαι γι' αυτό πολλοί τη κοροϊδεύουν. Αλλά όταν έχεις κάποιον να τη γιορτάσεις, δε συμμερίζεσαι αυτή την άποψη. Μπαίνεις στο τριπάκι να αγοράσεις σοκολατάκια, λουλουδάκια, αρκουδάκια. Συμφωνώ, βέβαια, στο ότι δεν περιμένεις μια μέρα το χρόνο να δείξεις το πως νιώθεις στο ταίρι σου. Δεν υπάρχει μια μαγική δύναμη που θα σου πει "Α! Είναι η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ερωτέψου λίγο!". Όχι. Ίσως όμως να είναι η αφορμή να ζουζουνιάσεις λίγο παραπάνω, να ταυτιστείς με τα άλλα ζευγάρια, να απολαύσεις τον ρομαντισμό της γενικότερης ατμόσφαιρας. Ποια άλλη μέρα, άλλωστε, θα μπορούσες να κυκλοφορείς με ένα τεράστιο κόκκινο μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς και να μη θεωρηθείς τουλάχιστον γελοίος;

Αλκυονίδες μέρες

Μετά από μια αδιάφορη, ψυχρή και μελαγχολική περίοδο, καταφθάνουν οι αλκυονίδες μέρες. Είναι εκείνες οι μέρες που ο καιρός είναι γλυκός και ευχάριστος. Δεν υπάρχει κρύο ή βροχή. Όλα σου χαμογελούν και σε προτρέπουν να χαμογελάσεις και εσύ. Νιώθεις χαρούμενος, ευτυχισμένος, γεμάτος, ερωτευμένος, ευγνώμων, τυχερός. Ο ήλιος έχει βγει, εσύ απολαμβάνεις το φως και τη ζέστη του. Και το μόνο που ελπίζεις είναι να κρατήσουν για πάντα.

Όλα είναι ευφήμερα

Omnia mutantur, nos et mutamur in illis.

Κάπου διάβασα ότι το μέλλον έχει τον τρόπο να καταφθάνει απροειδοποίητα. Η αλήθεια είναι πως κάτι έχω παρατηρήσει, κυρίως τους τελευταίους μήνες. Η ζωή έχει μια ικανότητα να σε διαψεύδει και να σε εκπλήσσει κάθε φορά που κάνεις σχέδια. Και εκεί καταλαβαίνεις το πόσο ανυποψίαστος είσαι για τις αλλαγές που πρόκειται να συμβούν. Τη μια στιγμή είσαι με κάποιον εδώ και την άλλη κάπου αλλού με κάποιον άλλο. Κάποιες αλλαγές συμβαίνουν με ευχάριστο τρόπο, κάποιες τόσο ξαφνικά και απρόσμενα που σε στεναχωρούν. Και στις δυο περιπτώσεις, μαθαίνεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και παντοτινό. Και επειδή όταν σου δίνεται κάτι ξαφνικά, άλλο τόσο ξαφνικά μπορεί να σου το πάρουν, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το χαρείς όσο κρατήσει και να κάνεις (ή να πεις) όλα αυτά που θέλεις όσο ακόμα προλαβαίνεις. Γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Τα απαγορευμένα

Είμαι υπό την επήρεια ενός περίεργου συναισθήματος, μεταξύ μελαγχολίας και κούρασης. Ίσως, βέβαια να φταίει η πλέυλιστ που έχω βάζει να παίζει καθώς γράφω αυτές τις λέξεις. Υπάρχει λόγος που την έχω ονομάσει "Τα απαγορευμένα", γιατί τα τραγούδια που περιέχει είναι τόσο θλιμμένα που καθίστανται απαγορευτικά για την καλή μου διάθεση. Παρ' όλες τις προειδοποιήσεις που εγώ η ίδια μου έχω κάνει, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να ακούσω αυτή τη παραμελημένη λίστα. 

Περνάω μια από αυτές τις φάσεις. Τις γνωστές. Από αυτές που νιώθω χάλια, πεσμένη, λυπημένη και εξαντλημένη. Η βλακεία είναι πως δε μπορώ να προσδιορίσω το λόγο που νιώθω έτσι. Μπορεί να είναι το γεγονός που έχουν πέσει όλα μαζί πάνω μου. Δε κοιμάμαι αρκετά. Δεν κοινωνικοποιούμαι αρκετά. Δε συζητάω αρκετά. Δε διασκεδάζω αρκετά. Γενικά, έχω εξεταστική. Ο καιρός είναι μουντός και υγρός. Οπότε, είναι λογικό να νιώθω τόσο μίζερα. Εξάλλου, όλα μέσα στη ζωή είναι. Τη μια μέρα θα νιώθεις υπέροχα, θα πετάς, θα τραγουδάς χαρούμενους σκοπούς και την άλλη θα γκρινιάζεις γιατί όλα θα σου φταίνε. 

Κάνω λοιπόν τα δυο αγαπημένα μου πράγματα που με βοηθούν να συνέλθω. Ακούω μουσική και γράφω. Ω ναι. Εφόσον δε μπορώ να κρατήσω κάτι μέσα μου, τι καλύτερος τρόπος από το να εξωτερικεύσω σ' αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο. 

Η λίστα τελειώνει. Τελειώνει, επομένως, και ο χρόνος αυτής της εξομολόγησης, που πήρε μόνο 17 τραγούδια για να γραφτεί. Πάω να ξεκουραστώ. Αύριο έχω 50% πιθανότητα να αισθάνομαι καλύτερα. Ποιος ξέρει...!

Προβλήματα επιβεβαίωσης

Καιρός για ένα πιο light θέμα. Μια σοφή παροιμία λέει ότι αν καείς με τον χυλό, φυσάς και το γιαούρτι. Που, με πολύ απλά λόγια θα πει ότι αν την έχεις πάθει στο παρελθόν, έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα έτσι ώστε να μην την ξαναπατήσεις και στο μέλλον. Αυτό, ή απλά έχεις προβλήματα επιβεβαίωσης. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω, βασιζόμενη σε προσωπική εμπειρία, καθώς πολλά έχουν δει τα ματάκια μου. Τα προβλήματα αυτά είναι καθαρά προσωπικά και αναφέρονται στην ανάγκη του ατόμου να είναι χίλια τα εκατό σίγουρος ότι οι άλλοι εννοούν αυτά που λένε ή κάνουν. Ναι, πολλές φορές το παθαίνουμε και με τα άτομα που τα ξέρουμε καλά και τα εμπιστευόμαστε. Ναι, θέλουμε να ακούμε συνέχεια κάτι που μας χαροποιεί και να επιβεβαιωνόμαστε διαρκώς. Ναι, μπορεί αυτό να κρύβει θέματα χαμηλής αυτοπεποίθησης. Και ναι, μπορεί να καταντήσουμε κουραστικοί, αν μη τι άλλο. Δεν το κάνουμε επίτηδες, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Η ηθελημένη αναζήτηση επιβεβαίωσης αναφέρεται σε άλλα προβλήματα. Για να κάνω λοιπόν τη σύνδεση με την αρχική παροιμία, θα πω ότι αυτά τα προβλήματα παρουσιάζονται περισσότερο σε άτομα που ήταν ευκολόπιστα στο παρελθόν και είχαν "καεί" αρκετές φορές από απροσεξία, προσπαθούν λοιπόν να σιγουρευτούν για τις προθέσεις των άλλων. Γι΄αυτό άλλωστε ονομάζονται και έτσι. Διευκρίνηση: Δεν είμαι ψυχολόγος, προς Θεού, απλά νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ. Σε ποιον, δε ξέρω ακόμα...   

"Δώσε μου αγάπη"

Προσωπικά, δε θεωρώ πολύ δύσκολο να βρει κάποιος ένα τραγούδι που να τον εκφράζει απόλυτα και με τους στίχους αλλά και με τη μουσική. Θεωρώ όμως δύσκολο να βρει ένα τραγούδι που να μη του ταιριάζει, αλλά να νιώθει μέσα του αυτό που θέλει να πει ο δημιουργός, να καταλαβαίνει το μήνυμα που θέλει να στείλει. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον πόνο και την ατέρμονη κραυγή για αγάπη. 

Άραγε, πώς είναι να έχεις αγαπήσει τόσο και να έχεις καταστραφεί από έρωτα? Πώς είναι να παλεύεις με τα συναισθήματά σου? Είναι δύσκολη η απουσία, να ξυπνάς μόνος, όταν έχεις συνηθίσει την παρουσία του άλλου. Και τότε, το μόνο που σου αρκεί είναι να νιώσεις τον άλλο, να τον κρατήσεις, να τον φιλήσεις. Αυτό το φιλί, που μόνο εκείνος μπορεί να στο προσφέρει, κανένα άλλο φιλί δε μπορεί να το αντικαταστήσει. Δε ζητάς πολλά, παρά αγάπη, από ένα πρόσωπο που δε μπορεί να στη δώσει. Ξέρεις πολύ καλά ότι πρέπει να τον ξεχάσεις. Μόνο που δε μπορείς. Ζητάς χρόνο και χώρο για μια δεύτερη ευκαιρία, που όμως δε ξέρει αν θα σου δοθεί. Δεν νιώθεις ακριβώς απόρριψη, αλλά ότι κάτι έχει μείνει στη μέση ανολοκλήρωτο. Και το μόνο που χρειάζεται για να φτιαχτεί είναι αγάπη.

Άλλωστε, αυτό δε ζητάμε λίγο ή πολύ όλοι μας?

Το φαινόμενο "καψούρα"

καψούρα, η [kapsúra]: παθιασμένος έρωτας, ή αν δεν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε μια τόσο βαριά λέξη, ένα αίσθημα που σε κάνει να πετάς και ενίοτε να πέφτεις στα πατώματα. Συνδέεται άμεσα με τον ενθουσιασμό και μπορεί να οδηγήσει, αν δεν υπάρχει ανταπόκριση, σε εκτεταμένη κατανάλωση αλκοολούχων υπό το άκουσμα πονεμένων μελωδιών, γνωστών και ως καψουροτράγουδα. Το αίσθημα αυτό συνοδεύεται από αμέτρητες σκέψεις για το "πρόσωπο" και, στα πρώτα συνήθως στάδια, από ένα τεράστιο χαμόγελο και γενικά καλή διάθεση, αφηρημάδα, άκουσμα τιτιβισμάτων και μια ύποπτη διάθεση για προσφορά. Το προσβεβλημένο από καψούρα άτομο, ο λεγόμενος καψούρης, νιώθει μια έντονη επιθυμία να βρίσκεται συνέχεια μαζί ή/και να επικοινωνεί με το "πρόσωπο" κατά τη διάρκεια της μέρας και διακατέχεται από την ανάγκη να έχει σωματική επαφή με εκείνο (ό,τι και αν αυτό περιλαμβάνει). Στα επόμενα και πιο προχωρημένα στάδια υπάρχουν δυο περιπτώσεις που μπορεί να οδηγηθεί το άτομο. Στην πρώτη, η καψούρα αρχίζει σιγά σιγά να σβήνει και ο ενθουσιασμός φεύγει, κάτι που μπορεί να είναι αποτέλεσμα της χημικής αντίδρασης που ονομάζεται "ξενέρωμα". Στη δεύτερη, η καψούρα όχι απλώς παραμένει, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ενδυναμώνεται όλο και πιο πολύ όσο περνάει ο καιρός και μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πιο ισχυρό και πιο μεγάλο, το οποίο βέβαια δεν θα το μελετήσουμε αυτή τη φορά. 

Εσύ, λοιπόν, πόσο καψούρης είσαι?