Όλοι μας θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι, να γελάμε, να διασκεδάζουμε, να περνάμε καλά. Και αυτό προσπαθούμε να επιδιώξουμε. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν στιγμές που κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, και όχι απαραίτητα επειδή μπορεί να νιώθουμε πεσμένοι ψυχολογικά. Επιλέγουμε να δούμε μια δραματική ταινία -ενισχύοντας τη βιομηχανία της Kleenex, να διαβάσουμε ένα βιβλίο με δακρύβρεχτη υπόθεση, να ακούσουμε μουσική επιπέδου ρέκβιεμ ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μπαλάντες με σπαραχτικούς στίχους που θες δε θες σε επηρεάζουν, συνήθως με τη συνοδεία κάποιου αλκοολούχου. Ξέρουμε ότι κάνοντας τέτοιου είδους δραστηριότητες θα στεναχωρηθούμε και θα μελαγχολήσουμε, αλλά τις κάνουμε συνειδητά. Είναι κάποιο είδος μαζοχισμού? Ίσως και να 'ναι. Από την άλλη, πόσοι από εμάς δεν έχουμε μπει στον πειρασμό να νιώσουμε λίγο τραγικοί ήρωες? Να μπούμε στη θέση του άλλου? Να κλάψουμε, όχι επειδή είμαστε ομοιοπαθείς, αλλά επειδή μας αγγίζει το δράμα? Είναι δύσκολο να εξηγήσω ακριβώς το συναίσθημα. Μπορεί να οφείλεται στο ότι πρέπει που και που να ξεσπάμε, έστω και συγκαλυμμένα. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και στις πιο όμορφες στιγμές, όταν όλα δείχνουν να πηγαίνουν τέλεια, χρειάζεται να αφήνουμε χώρο στη μελαγχολία. Αν και, μακάρι να ήταν μέρος μόνο των Τεχνών και όχι ενεργό κομμάτι της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου