Γιατί αυτοί που μας αρέσουν δεν μας δίνουν σημασία και εμείς συνεχίζουμε να ασχολούμαστε μαζί τους ενώ υπάρχουν άλλοι που θέλουν να μας γνωρίσουν αλλά εμείς συνεχίζουμε να είμαστε κολλημένοι κλασικά αλλού? Γιατί να γίνεται αυτό?
Α.
Η απάντηση είναι απλή. Δεν τίθεται θέμα μαζοχισμού (έτσι θέλω να ελπίζω τουλάχιστον), απλά μερικές φορές θέλουμε να κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη. Πώς? Επιμένουμε να μένουμε στα παλιά, είτε επειδή κάποιος μας έκανε να νιώσουμε ξεχωριστές και πιστεύουμε ότι δεν θα βρούμε άλλον σαν αυτόν (αλίμονο!), είτε επειδή εξιδανικεύουμε μια κατάσταση, είτε επειδή δεν έχουμε με κάτι καινούριο να ασχοληθούμε και οι αναμνήσεις μας είναι το ασφαλέστερο μέρος στο οποίο μπορούμε να καταφύγουμε. Αυτό ενισχύεται και από τη γνωστή μέθοδο "γραμματόσημο" (όσο σε φτύνω, τόσο κολλάς), γιατί όταν θεωρούμε κάτι άπιαστο και δύσκολο να κατακτηθεί τόσο πωρωνόμαστε και θέλουμε να το έχουμε δικό μας. Το δεδομένο δεν μας κινεί το ενδιαφέρον, εφόσον ξέρουμε ότι ο,τι και να συμβεί, θα είναι πάντα εκεί να μας περιμένει. Είναι στη φύση του ανθρώπου. Περιπλέκουμε τα πράγματα και παραμένουμε κολλημένοι, δεν δίνουμε σημασία στις εναλλακτικές επιλογές μας και έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος (μου αρέσει ο Α, εκείνος με γράφει αλλά εγώ τον θέλω ενώ παράλληλα αρέσω στον Β, τον οποίο γράφω επειδή μου αρέσει ο Α και ο Β αρέσει στη Γ, ο οποίος τη γράφει επειδή του αρέσω εγώ και ου το καθεξής). Δεν θα τελειώσει ποτέ. Δεν ξέρω κατά πόσο βοήθησα ή έμπλεξα ακόμα περισσότερο τα πράγματα, θα ήθελα όμως να τονίσω το εξής: όσο έχουμε κλειστά τα μάτια μας δεν πρόκειται να προχωρήσουμε και μερικές φορές το να αφήσεις κάτι που θες πολύ αλλά δε πρόκειται να αποκτήσεις, για κάτι σίγουρο, μπορεί να σε γλυτώσει από ένα τεράστιο χάσιμο χρόνου. Και ο χρόνος είναι πολύτιμος.
