Πώς να σκοτώσετε την ελπίδα

(Και δεν εννοώ κάποια κοπέλα μ' αυτό το όνομα).

1. Μην εξιδανικεύετε πρόσωπα και καταστάσεις.
2. Σταματήστε να αγνοείτε τα σημάδια που μόνο που δεν έχουν βγάλει ταμπελίτσα με γράμματα νέον η οποία λέει "ΠΡΟΧΩΡΑ".
3. Μην κάνετε τα στραβά μάτια όταν το ένστικτό σας σας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου (ντιιιιιιιιιιιιιν ντιιιιιιιιιιιιιιιν).
4. Είναι καιρός να πάψετε να πιστεύετε σε δήθεν μεγαλεπήβολα σχέδια της Μοίρας. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας.
5. Εν πάση περιπτώσει, εάν είστε ο τύπος που πιστεύει στις συμπτώσεις και άλλα τέτοια "συνωμοτικά", σκεφτείτε ότι ίσως να μην είναι γραφτό. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
6. Επαναλάβετε το βήμα 1.
7. Μην είστε αχάριστοι, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ' αυτή τη ζωή οπότε ας πορευθεί ο καθένας μ' αυτά που διαθέτει.
8. Σκεφτείτε σφαιρικά και όχι μόνο τα θετικά και αυτά που σας συμφέρουν. Το νόμισμα έχει πάντα δυο όψεις, όλοι μας όμως στεκόμαστε στη καλύτερη.
9. Μην έχετε επιδιώξεις. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να κυνηγάτε κάτι που θέλετε πολύ, όχι όμως όταν είναι ξεκάθαρο ότι δε θα αλλάξει η κατάσταση.
10. Αποκτήστε ζωή ώστε να ασχολείστε λιγότερο με το θέμα που σας ταλαιπωρεί. Η γνώστη τακτική "αντιπερισπασμός".
11. Όσες φορές και να τονίσω τη σημαντικότητα της ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗΣ, δε θα είναι ποτέ αρκετές αν δε το πιστέψετε εσείς πρώτα.
12. Και, τέλος πάντων, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές!

Ωραία, και τώρα που τα απαριθμήσαμε, για να σας δω να τα εφαρμόζετε...!

Θέλω ≠ Μπορώ

Να θες και να μη μπορείς. Μια από τις χειρότερες καταστάσεις. Να έχεις τόσα να προσφέρεις, να έχουν αφυπνιστεί τόσα συναισθήματα και να μην είσαι σε θέση να κάνεις τίποτα. Μα τίποτα. Γιατί οποιαδήποτε κίνησή σου έχει καταδικαστεί εκ των προτέρων. Τριγύρω μόνο βλέμματα αποδοκιμασίας και απέχθειας. Η ψυχή σου, μια δεξαμενή αισθήσεων και αισθημάτων, που γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει... Ώσπου δε χωράει άλλο. Και ξεχειλίζει. Εσύ, μουδιασμένος από την αδικία που σε κατακλύζει, δε μπορείς να κάνεις κάτι, παρά μόνο να αφήνεις τις στιγμές να φεύγουν από τα χέρια σου. Πνίγεσαι από μια ανέφικτη επιθυμία. Άραγε, αξίζει να προσπαθείς για κάτι που η έκβασή του σίγουρα θα σε πληγώσει, μόνο και μόνο για να μη μετανιώνεις την απραξία σου αργότερα; Ίσως κάποια πράγματα ή τα ξεκινάς και τα ολοκληρώνεις ή δε μπαίνεις καν στη διαδικασία να ασχοληθείς. Αυτό όμως που σου συμβαίνει είναι κάτι ενδιάμεσο. Παρόλο που έφτασες μέχρι εδώ, ξέρεις ότι θα μείνει λειψό. Το ίδιο και αυτά που νιώθεις. Δε θα εκπληρώσουν ποτέ το "τέλος" τους, θα είναι φαντάσματα, ενθυμίσεις μια ζωής που δε θα ζήσεις ποτέ. Δεν έχεις και πολλές διεξόδους όταν σου έχουν στερήσει τις επιλογές. Είναι μονόδρομος. Μερικές φορές το να θέλεις δεν είναι αρκετό... Οπότε κλείνεις το καπάκι της δεξαμενής όπως όπως για να εγκλωβίσεις ό,τι υπάρχει μέσα, αγνοείς τα σήματα κινδύνου και τα κόκκινα λαμπάκια και εύχεσαι κάποια στιγμή να σου δοθεί η ευκαιρία να την ξανανοίξεις και αυτή τη φορά να γίνουν όλα όπως πρέπει. Και πάνω απ' όλα να μπορείς να αποφασίσεις μόνος σου για σένα.