Από μικρή μου λέγανε πως "αν θες κάτι πολύ, θα το καταφέρεις". Πως "όποιος έχει θέληση, κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα". Και, αναμφίβολα, ζω έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως δε πρέπει να αποκλείω τίποτα και φυσικά ποτέ να μη λέω ποτέ.
Λοιπόν, έρχεται αυτή η στιγμή στη ζωή σου που δεν παίρνεις αυτό που θες. Ακόμα και αν το θες πολύ. Ακόμα και αν προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις. Ακόμα και αν δεν έχεις κάνει τίποτα που να εξαγρίωσε το σύμπαν, τη μοίρα, το κάρμα.
"Ε, τι να κάνουμε, δε μπορούμε να τα έχουμε όλα"! Έτσι θα σου έλεγαν. Και εγώ δηλαδή. Εγώ, που δεν αποκλείω τίποτα, που ποτέ δε λέω ποτέ και πιστεύω -μέχρι και τη τελευταία στιγμή- πως κάτι θα αλλάξει. Φύση πεισματάρικη, και ισχυρογνώμων μέχρι το κόκαλο. Μερικές φορές αυτό όμως δεν αρκεί. Και αν κάτι πονάει, μεταξύ άλλων, είναι να ξέρει κανείς πως κάποια πράγματα δε μπορεί να τα αλλάξει, γιατί δεν εξαρτάται από εκείνον.
Και κάπως έτσι, βλέπεις το αθώο ψέμα που σε περιτριγυρίζει, ένα ψέμα που θες να πιστέψεις. Ίσως εκεί να έγκειται η μόνη λύση: να γυρίσεις πίσω, να τα ξεχάσεις όλα και να ξαναρχίσεις από την αρχή. Χωρίς να χάνεις την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.
Ίσως αυτό που χρειάζεσαι να είναι ένα νέο ξεκίνημα.
