Επιστροφή στη Βιέννη

Το μυαλό μερικές φορές παίζει παράξενα παιχνίδια. Σε οδηγεί σε παρεξηγήσεις. Και αυτό που δε μπορείς να καταλάβεις, όταν όλα ξεκαθαρίζουν, είναι εάν τόσο καιρό εθελοτυφλούσες και αγνοούσες επιδεικτικά τη πραγματικότητα. Ναι, πιθανώς η απάντηση σ΄αυτή την ερώτηση είναι ότι πίστευες αυτό που ήθελες να πιστέψεις, προσπερνούσες τα ΣΗΜΑΔΙΑ ή τα μετέφραζες κατά πως σε βόλευε. Γιατί, λοιπόν, αισθάνεσαι τόσο σαστισμένος με το αποτέλεσμα? Γιατί πονάς? Αφού βαθιά μέσα σου ήξερες την αλήθεια. Έπειτα, είναι και η ΕΛΠΙΔΑ, αυτή η λέξη που τόσο μισώ. Αυτή είναι που σε γεμίζει προσδοκίες, αυτή είναι που ρίχνει το μαύρο πέπλο της και θολώνει το τοπίο. 

Ξύπνα λοιπόν. Όλα μπήκαν στη θέση τους, τώρα ξέρεις. Τέρμα οι δικαιολογίες και τα σενάρια. Η ελπίδα δε μπορεί να σε αγγίξει πια. Ελευθερώθηκες από τα δεσμά της και τη παραπλανητική συμπεριφορά της. Δε πρόκειται να αλλάξει τίποτα, άφησε το πίσω σου. Τι πάει να πει δε μπορείς να καταλάβεις? Όλα τα δεδομένα ήταν μπροστά σου, απλά ΕΣΥ επέλεξες να τα εκλάβεις λάθος. Μη τιμωρείς λοιπόν τον εαυτό σου, το έκανε ήδη για σένα η μονάκριβη ελπίδα σου, που με τόσο πάθος κρατούσες μέσα σου. Να πως σε ξεπληρώνει η αφέλεια σου, με πόνο και με ατέλειωτες σκέψεις που ξεκινάνε με ένα απλό "τι θα γινόταν αν...?" Αν δεν είχες πει τίποτα, αν είχες μείνει με την απορία, αν είχε εξελιχθεί διαφορετικά, αν δεν ήσουν τόσο υπερόπτης, αν δεν υπερεκτιμούσες τις δυνάμεις σου.. 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ πονάει, ρίχνει αλάτι στις πληγές, είναι αδυσώπητη. Είναι το ίδιο σκληρή με την ελπίδα, μερικές φορές ακόμα πιο σκληρή, γιατί όταν αποκαλύπτεται δε σου αφήνει καμία αμφιβολία. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις, τόσο το καλύτερο. Τίποτα δεν θα αλλάξει, αλλά τίποτα δε θα μείνει το ίδιο. Άλλαξαν όλα αλλά παράλληλα δεν άλλαξε τίποτα. Αυτό είναι το μαγικό της υπόθεσης.

A for Απόρριψη

Απόρριψη το θέμα μας. Δε γίνεται να μη τη βιώσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άλλος τη ζει μια φορά στα δέκα χρόνια, άλλος τη συναντά μόλις στρίψει στη γωνία. Με λίγα λόγια, πάντα και όλοι μας θα έρθουμε αντιμέτωποι με την απόρριψη, έστω και αν αφορά το πιο ασήμαντο γεγονός. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι πως θα την αποφύγουμε, αλλά πως θα καταφέρουμε να ζήσουμε με αυτή, να δεχθούμε ότι είναι κομμάτι της ζωής και -στην καλύτερη περίπτωση- να τη ξεπεράσουμε και να πάμε παρακάτω. Ναι, θα μιλήσω συγκεκριμένα για την απόρριψη στις ανθρώπινες σχέσεις.

Εδώ έρχονται να μας βοηθήσουν δύο αρκετά παρεξηγημένες έννοιες, που πολλές φορές έχουν δημιουργήσει παρά λύσει το πρόβλημα: ο εγωισμός και το πείσμα. Ο εγωισμός είναι και ο αγαπημένος μου τρόπος "συναισθηματικής επιβίωσης". Προσωπικά πιστεύω ότι, εάν μάθει κανείς να τον χρησιμοποιεί σωστά, μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος, εάν όχι, θα κατεδαφίσει τη σχέση σαν να ήταν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Πως λειτουργεί (για εκείνους που δεν έχουν πέσει ήδη στα πατώματα και παραιτηθεί): είναι ένας σχεδόν αυτόματος μηχανισμός άμυνας του συναισθηματικού μας κόσμου τύπου "εάν εσύ είσαι μια φορά βλάκας, εγώ θα είμαι εγωιστής άλλες δέκα". Φράσεις και σκέψεις τέτοιου είδους, ακόμα και αν κρύβουν μηδαμινή αλήθεια και δε τις πιστεύεις στο ελάχιστο, είναι μια ύστατη προσπάθεια να σηκωθείς και σταθείς στα πόδια σου. Είναι ένα τρόπος να πάρεις κουράγιο και να μην επιτρέψεις να σε πάρει από κάτω.

Δε φάσκω και αντιφάσκω. Παρόλο που είμαι υπέρμαχος του να δείχνεις ακριβώς ποια είναι τα συναισθήματά σου κάθε στιγμή και να αφήνεις τις παιδιάστικες συμπεριφορές στην άκρη, θεωρώ ότι καλύτερα να πεισμώσεις για να ξεπεράσεις μια δύσκολη κατάσταση παρά να καταρρεύσεις ψυχικά και να αφεθείς -κυρίως όταν πρόκειται για μια χαμένη υπόθεση.Ανασκουμπώσου λοιπόν, κοίτα μπροστά με αισιοδοξία και προχώρα. 

Είναι απαραίτητο να νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας, να τον φροντίζουμε και να είμαστε καλά με αυτόν. Αποτυχίες και απορρίψεις θα υπάρξουν πολλές, μέσα από αυτές όμως γινόμαστε πιο δυνατοί, μαθαίνουμε να διεκδικούμε περισσότερο και φυσικά, παραδειγματιζόμαστε από τα λάθη μας και δε τα επαναλαμβάνουμε. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, αλλά και αρκετά μεγάλη για να ξαναχτίσουμε ό,τι γκρεμίστηκε.

Προωθώντας απωθημένα

“Τα απωθημένα ζουν με την ένταση μιας μνήμης που δεν υπάρχει, μιας ανάμνησης που πήγε να δημιουργηθεί αλλά που τελικά δεν γεννήθηκε ποτέ.”

Ας μιλήσουμε για απωθημένα. Ας κάνουμε αυτή τη κουβέντα που ποτέ δε καταλήγει πουθενά και δεν αλλάζει τίποτα. Ας προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε σιγά σιγά τις συνέπειες που κρύβει αυτή η λέξη. Αναμνήσεις που ποτέ δε θα επαναληφθούν. Ιστορίες που έμειναν λειψές και χωρίς τέλος. Συναισθήματα που γεννήθηκαν και παραμένουν σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα μας, έτοιμα ανά πάσα στιγμή να έρθουν στην επιφάνεια. Τόσο ύπουλα είναι τα απωθημένα. Εκεί που έχεις καταβάλει την μέγιστη προσπάθεια, που νομίζεις ότι έχεις καταφέρει να προχωρήσεις και να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν, αυτά επανέρχονται με το παραμικρό ερέθισμα. Γκρεμίζουν όλα αυτά που με κόπο κατάφερες να χτίσεις. Γιατί παρόλο που το όνομα το οποίο τους έχει δοθεί υποδηλώνει κάτι που καταπιέζεται, που βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού, αυτά μόνο στο υποσυνείδητο δε μένουν. Έχουν τον τρόπο να αναδύονται όταν εκείνα θέλουν, όταν βρίσκουν την κατάλληλη ευκαιρία και ώρα. Δεν ελέγχονται. Και το χειρότερο είναι πως δεν εξαλείφονται. Θα παραμένουν για πάντα μέσα μας, υπενθυμίζοντας όλα αυτά που θα μπορούσαμε να είχαμε αποκτήσει και κάνει. Η αποδοχή μιας απέραντα χαραμισμένης ζωής.

Το 2013 μου

Άλλο ένα νέο έτος ήρθε και άλλο ένα πέρασε. Καιρός για τον καθιερωμένο απολογισμό.

2013. 

Χρονιά ποικιλόμορφη, με πολλές διακυμάνσεις. Ξεκίνησε όμορφα, τελείωσε επεισοδιακά. Για μένα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η χρονιά των συναισθημάτων. Μέσα σ' αυτές τις 365 μέρες ένιωσα πολλά -κάποια από αυτά ήταν πρωτόγνωρα για μένα, από αγάπη και χαρά μέχρι απογοήτευση και πόνο. Ο χειμώνας πέρασε γρήγορα και ευχάριστα, καθώς όμως τελείωνε η άνοιξη, οι καταστάσεις άλλαξαν. Σ' αυτό ίσως να συνέβαλλε και το ατύχημα που είχα (σπασμένο πόδι, ένα μήνα σε νάρθηκα, ακινητοποίηση, χάλια διάθεση, καταλαβαίνετε). Ξαφνικά, βρέθηκα στα γνώριμα λημέρια μου. Δε στεναχωρήθηκα πολύ, είχα συνηθίσει εξάλλου. Και μετά ήρθε το καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που χωρίς υπερβολή ήταν για μένα από τα ωραιότερα της ζωής μου. Πήγα σε νέα αλλά και σε παλιά μέρη. Απέκτησα καινούριες εμπειρίες και γνώρισα καινούρια άτομα. Κάποια από αυτά έμελλε να παίξουν σημαντικό ρόλο τον επόμενο καιρό. Αναθεώρησα καταστάσεις, ξεγελάστηκα, αφέθηκα, διασκέδασα, πληγώθηκα. Μέσα σε όλα αυτά τα βιώματα είχα συνοδοιπόρους τους ανθρώπους που όσα χρόνια και αν περάσουν παραμένουν σταθεροί πρωταγωνιστές στη ζωή μου και κατά έναν περίεργο τρόπο ακόμα ανέχονται εμένα και τις παραξενιές μου. Και όσα χρόνια περάσουν, θα τους ευχαριστώ γι' αυτό. Με αφορμή αυτό, λοιπόν, έβγαλα το συμπέρασμα που μου έδειξε το τέλος του 2013:

"Οι άνθρωποι που έρχονται εύκολα, άλλο τόσο εύκολα φεύγουν".

Από τη ζωή μπορεί, από την καρδιά όμως πολύ δύσκολο. Μακάρι το νέο έτος να το διαψεύσει.