Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων [ή της απουσίας τους]

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μεγάλη πόλη, γκρίζα αλλά ηλιόλουστη, ζούσε ένα κοριτσάκι, που ας το ονομάσουμε Αλίκη. Η Αλίκη πάντοτε ήταν ονειροπόλα: της άρεσε να κάνει σενάρια, να φτιάχνει ιστορίες στο μυαλό της, να πιστεύει στα θαύματα και τη μοίρα. Δεν ήταν όμως ευκολόπιστη, ήξερε να ξεχωρίζει τα όρια του πραγματικού και του φανταστικού. Αυτό όμως δε τη σταματούσε από το να ονειρεύεται. 

Η Αλίκη είχε μια συγκεκριμένη εικόνα για τον κόσμο, που δε συμφωνούσε πάντα με αυτό που συνέβαινε στα αλήθεια. Πολλές φορές άφηνε ευκαιρίες να φύγουν, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, άλλες φορές αναλωνόταν σε περιπέτειες που δεν είχαν αξία και κάπως έτσι, λίγο απογοητευμένη, λίγο περήφανη, αποφάσισε να κάνει υπομονή. Περιμένοντας, λοιπόν, αυτό το οποίο εκείνη πίστευε πως άξιζε την αναμονή, η Αλίκη άρχισε να συνηθίζει στη μοναξιά της, βρίσκοντας καταφύγιο στον δικό της κόσμο, που ήταν λιγότερο εχθρικός και επώδυνος από τον αληθινό.

Παρόλα αυτά, δεν έχανε την ελπίδα της. Βλέπετε, για την Αλίκη, το θαύμα δε θα αργούσε να γίνει. Και όταν επιτέλους θα ερχόταν εκείνη η στιγμή, όλος αυτός ο χαμένος χρόνος, όλες αυτές οι χαμένες ευκαιρίες, ξαφνικά θα έβγαζαν νόημα. Ξέρει πως είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρει, κυρίως για τον εαυτό της. Και ξέρει πως θα ανταμειφθεί για την υπομονή της.

Ή απλά, θα καταλήξει αιχμάλωτη της φαντασίας και των επιδιώξεών της.

Restart

Από μικρή μου λέγανε πως "αν θες κάτι πολύ, θα το καταφέρεις". Πως "όποιος έχει θέληση, κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα". Και, αναμφίβολα, ζω έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως δε πρέπει να αποκλείω τίποτα και φυσικά ποτέ να μη λέω ποτέ. 

Λοιπόν, έρχεται αυτή η στιγμή στη ζωή σου που δεν παίρνεις αυτό που θες. Ακόμα και αν το θες πολύ. Ακόμα και αν προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις. Ακόμα και αν δεν έχεις κάνει τίποτα που να εξαγρίωσε το σύμπαν, τη μοίρα, το κάρμα. 

"Ε, τι να κάνουμε, δε μπορούμε να τα έχουμε όλα"! Έτσι θα σου έλεγαν. Και εγώ δηλαδή. Εγώ, που δεν αποκλείω τίποτα, που ποτέ δε λέω ποτέ και πιστεύω -μέχρι και τη τελευταία στιγμή- πως κάτι θα αλλάξει. Φύση πεισματάρικη, και ισχυρογνώμων μέχρι το κόκαλο. Μερικές φορές αυτό όμως δεν αρκεί. Και αν κάτι πονάει, μεταξύ άλλων, είναι να ξέρει κανείς πως κάποια πράγματα δε μπορεί να τα αλλάξει, γιατί δεν εξαρτάται από εκείνον.

Και κάπως έτσι, βλέπεις το αθώο ψέμα που σε περιτριγυρίζει, ένα ψέμα που θες να πιστέψεις. Ίσως εκεί να έγκειται η μόνη λύση: να γυρίσεις πίσω, να τα ξεχάσεις όλα και να ξαναρχίσεις από την αρχή. Χωρίς να χάνεις την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.

Ίσως αυτό που χρειάζεσαι να είναι ένα νέο ξεκίνημα.  

10 μέρες

18 Οκτωβρίου, Βιέννη

Θυμάται τα πάντα από εκείνη την ημέρα. Θυμάται πως άνοιξε τη πόρτα και τον είδε για πρώτη φορά. Πως ντρεπόταν να κοιτάξει προς το μέρος του, πως δε μπορούσε να μάθει να λέει σωστά το όνομά του. Ήταν δική της ιδέα να βγουν όλοι μαζί, και έτσι έκαναν. Και στο μαγαζί που αποφάσισαν να κάτσουν, βρέθηκε δίπλα της τυχαία. Της είχε κάνει εντύπωση το πόσο σοβαρός έμοιαζε. Παρ' όλο το θόρυβο έπιασαν κουβέντα και έμαθε κάποια πράγματα για εκείνον. Και αυτά θα ήταν μόνο η αρχή.

28 Νοεμβρίου, Πράγα

Είχε περάσει τόσος καιρός που είχε να τον δει. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει, περίμενε πολύ αυτή τη συνάντηση. Η αμηχανία της όταν εκείνος έφτασε ήταν φανερή, αλλά με λίγο αλκοόλ εξαφανίστηκε. Εκείνο το βράδυ ήταν ένα από τα ομορφότερα της ζωής της. Ακόμα νιώθει το άγγιγμά του στη μέση της και αυτή την ζάλη, που δε μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι από το ποτό ή από την ευτυχία. Και μετά... εκείνη η στιγμή που πάντοτε θα επαναλαμβάνει στο μυαλό της και θα τη ξαναζεί, αλλά ποτέ δε θα μπορέσει να ερμηνεύσει. Και όταν το ταξίδι έφτασε στο τέλος του, αποχαιρετίστηκαν με την υπόσχεση να ξαναβρεθούν.

18 Δεκεμβρίου, Μόναχο

Και ξαναβρέθηκαν. Δυο μήνες ακριβώς από τότε που γνωρίστηκαν, θα ήταν και η τελευταία φορά που θα βλέπονταν. Το προηγούμενο βράδυ μιλούσαν για ώρες. Της είπε για τη πρώτη εντύπωση που του έκανε. Θυμόταν και αυτός πολλά. Και λίγο πριν χωρίσουν στο σταθμό, της είπε πόσο χαρούμενος αισθάνεται που βρέθηκαν στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή, τότε. Εκείνη δεν ήταν σίγουρη αν έπρεπε να συμφωνήσει- ίσως αν δεν είχαν γνωριστεί, αν δεν είχε προτείνει να βγουν, να μη πονούσε τόσο. Του άνοιξε τη καρδιά της, παρόλο που ήξερε ότι τίποτα δε θα άλλαζε. Τα αισθήματα δεν έχουν λόγο ύπαρξης αν είναι να μη τα μοιράζεται κάποιος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι και αμοιβαία.

Τέσσερις μήνες παρά κάτι ψιλά
Και μόνο δέκα μέρες με εσένα
Δέκα μέρες, τρεις πόλεις

2014+ αναμνήσεις

Κάπου στη Βιέννη, αγναντεύοντας τη πόλη από τον 14ο όροφο του ξενοδοχείου και βλέποντας τα πυροτεχνήματα να φωτίζουν τον ουρανό και να καθρεφτίζονται στο Δούναβη, γράφω τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Και εδώ έγκειται η δυσκολία. Γιατί δε ξέρω αν μου βγαίνει να πω "ευτυχώς" ή "δυστυχώς". Το 2014 ξεκίνησε κάπως αδιάφορα και συνεχίστηκε το ίδιο αδιάφορα. Σχολή, μαθήματα, παρέες, μέρη, τίποτα δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό αυτό. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι τελείωσε υπέροχα. Η απόφαση μου να μείνω στο εξωτερικό ήταν ίσως η καλύτερη που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια. Η αλλαγή που χρειαζόμουν με περίμενε στην Αυστρία και εγώ δεν είχα παρά να αρπάξω την ευκαιρία. πράγμα που έκανα -και δε το μετανιώνω λεπτό. Έμεινα μόνη μου σε μια ξένη πόλη, έμαθα να φροντίζω τον εαυτό μου και να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις. Γνώρισα καινούρια άτομα από διάφορες χώρες, είδα νέα μέρη, απέκτησα γνώσεις, ταξίδεψα σε άλλες χώρες, έγινα πιο ανοιχτόμυαλη. Χάρηκα, μελαγχόλησα, εξαντλήθηκα, γέλασα, έκλαψα, τραγούδησα, χόρεψα, ερωτεύτηκα, απογοητεύτηκα. Τόσο έντονα συναισθήματα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Αυτές οι εμπειρίες είναι ανεκτίμητες και γι' αυτό το λόγο το 2014 θα έχει μια σημαντική θέση στη καρδιά μου. Όμως δε τελειώνουν ακόμα αυτές οι ευτυχισμένες στιγμές. Ο πρώτος μήνας του νέου χρόνου επιφυλάσσει λίγη ακόμη χαρά, όσο και δύσκολες στιγμές. Γιατί η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει, και οι προσπάθειες για να γίνει το 2015 μια υπέροχη χρονιά θα ξεκινήσουν. Με εφόδιο όμως τις αναμνήσεις, αυτές που κάθε φορά που θα έρχονται στο μυαλό μου θα με κάνουν να χαμογελάω και να αναπολώ όλες τις στιγμές που πέρασα με όλα αυτά τα νέα πρόσωπα, με τα οποία δέθηκα και έζησα για περίπου μισό χρόνο, τίποτα δε θα μοιάζει ακατόρθωτο.

(ευχαριστώ)