Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων [ή της απουσίας τους]

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μεγάλη πόλη, γκρίζα αλλά ηλιόλουστη, ζούσε ένα κοριτσάκι, που ας το ονομάσουμε Αλίκη. Η Αλίκη πάντοτε ήταν ονειροπόλα: της άρεσε να κάνει σενάρια, να φτιάχνει ιστορίες στο μυαλό της, να πιστεύει στα θαύματα και τη μοίρα. Δεν ήταν όμως ευκολόπιστη, ήξερε να ξεχωρίζει τα όρια του πραγματικού και του φανταστικού. Αυτό όμως δε τη σταματούσε από το να ονειρεύεται. 

Η Αλίκη είχε μια συγκεκριμένη εικόνα για τον κόσμο, που δε συμφωνούσε πάντα με αυτό που συνέβαινε στα αλήθεια. Πολλές φορές άφηνε ευκαιρίες να φύγουν, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, άλλες φορές αναλωνόταν σε περιπέτειες που δεν είχαν αξία και κάπως έτσι, λίγο απογοητευμένη, λίγο περήφανη, αποφάσισε να κάνει υπομονή. Περιμένοντας, λοιπόν, αυτό το οποίο εκείνη πίστευε πως άξιζε την αναμονή, η Αλίκη άρχισε να συνηθίζει στη μοναξιά της, βρίσκοντας καταφύγιο στον δικό της κόσμο, που ήταν λιγότερο εχθρικός και επώδυνος από τον αληθινό.

Παρόλα αυτά, δεν έχανε την ελπίδα της. Βλέπετε, για την Αλίκη, το θαύμα δε θα αργούσε να γίνει. Και όταν επιτέλους θα ερχόταν εκείνη η στιγμή, όλος αυτός ο χαμένος χρόνος, όλες αυτές οι χαμένες ευκαιρίες, ξαφνικά θα έβγαζαν νόημα. Ξέρει πως είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρει, κυρίως για τον εαυτό της. Και ξέρει πως θα ανταμειφθεί για την υπομονή της.

Ή απλά, θα καταλήξει αιχμάλωτη της φαντασίας και των επιδιώξεών της.