Όλα είναι ευφήμερα

Omnia mutantur, nos et mutamur in illis.

Κάπου διάβασα ότι το μέλλον έχει τον τρόπο να καταφθάνει απροειδοποίητα. Η αλήθεια είναι πως κάτι έχω παρατηρήσει, κυρίως τους τελευταίους μήνες. Η ζωή έχει μια ικανότητα να σε διαψεύδει και να σε εκπλήσσει κάθε φορά που κάνεις σχέδια. Και εκεί καταλαβαίνεις το πόσο ανυποψίαστος είσαι για τις αλλαγές που πρόκειται να συμβούν. Τη μια στιγμή είσαι με κάποιον εδώ και την άλλη κάπου αλλού με κάποιον άλλο. Κάποιες αλλαγές συμβαίνουν με ευχάριστο τρόπο, κάποιες τόσο ξαφνικά και απρόσμενα που σε στεναχωρούν. Και στις δυο περιπτώσεις, μαθαίνεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και παντοτινό. Και επειδή όταν σου δίνεται κάτι ξαφνικά, άλλο τόσο ξαφνικά μπορεί να σου το πάρουν, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το χαρείς όσο κρατήσει και να κάνεις (ή να πεις) όλα αυτά που θέλεις όσο ακόμα προλαβαίνεις. Γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Τα απαγορευμένα

Είμαι υπό την επήρεια ενός περίεργου συναισθήματος, μεταξύ μελαγχολίας και κούρασης. Ίσως, βέβαια να φταίει η πλέυλιστ που έχω βάζει να παίζει καθώς γράφω αυτές τις λέξεις. Υπάρχει λόγος που την έχω ονομάσει "Τα απαγορευμένα", γιατί τα τραγούδια που περιέχει είναι τόσο θλιμμένα που καθίστανται απαγορευτικά για την καλή μου διάθεση. Παρ' όλες τις προειδοποιήσεις που εγώ η ίδια μου έχω κάνει, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να ακούσω αυτή τη παραμελημένη λίστα. 

Περνάω μια από αυτές τις φάσεις. Τις γνωστές. Από αυτές που νιώθω χάλια, πεσμένη, λυπημένη και εξαντλημένη. Η βλακεία είναι πως δε μπορώ να προσδιορίσω το λόγο που νιώθω έτσι. Μπορεί να είναι το γεγονός που έχουν πέσει όλα μαζί πάνω μου. Δε κοιμάμαι αρκετά. Δεν κοινωνικοποιούμαι αρκετά. Δε συζητάω αρκετά. Δε διασκεδάζω αρκετά. Γενικά, έχω εξεταστική. Ο καιρός είναι μουντός και υγρός. Οπότε, είναι λογικό να νιώθω τόσο μίζερα. Εξάλλου, όλα μέσα στη ζωή είναι. Τη μια μέρα θα νιώθεις υπέροχα, θα πετάς, θα τραγουδάς χαρούμενους σκοπούς και την άλλη θα γκρινιάζεις γιατί όλα θα σου φταίνε. 

Κάνω λοιπόν τα δυο αγαπημένα μου πράγματα που με βοηθούν να συνέλθω. Ακούω μουσική και γράφω. Ω ναι. Εφόσον δε μπορώ να κρατήσω κάτι μέσα μου, τι καλύτερος τρόπος από το να εξωτερικεύσω σ' αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο. 

Η λίστα τελειώνει. Τελειώνει, επομένως, και ο χρόνος αυτής της εξομολόγησης, που πήρε μόνο 17 τραγούδια για να γραφτεί. Πάω να ξεκουραστώ. Αύριο έχω 50% πιθανότητα να αισθάνομαι καλύτερα. Ποιος ξέρει...!

Προβλήματα επιβεβαίωσης

Καιρός για ένα πιο light θέμα. Μια σοφή παροιμία λέει ότι αν καείς με τον χυλό, φυσάς και το γιαούρτι. Που, με πολύ απλά λόγια θα πει ότι αν την έχεις πάθει στο παρελθόν, έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα έτσι ώστε να μην την ξαναπατήσεις και στο μέλλον. Αυτό, ή απλά έχεις προβλήματα επιβεβαίωσης. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω, βασιζόμενη σε προσωπική εμπειρία, καθώς πολλά έχουν δει τα ματάκια μου. Τα προβλήματα αυτά είναι καθαρά προσωπικά και αναφέρονται στην ανάγκη του ατόμου να είναι χίλια τα εκατό σίγουρος ότι οι άλλοι εννοούν αυτά που λένε ή κάνουν. Ναι, πολλές φορές το παθαίνουμε και με τα άτομα που τα ξέρουμε καλά και τα εμπιστευόμαστε. Ναι, θέλουμε να ακούμε συνέχεια κάτι που μας χαροποιεί και να επιβεβαιωνόμαστε διαρκώς. Ναι, μπορεί αυτό να κρύβει θέματα χαμηλής αυτοπεποίθησης. Και ναι, μπορεί να καταντήσουμε κουραστικοί, αν μη τι άλλο. Δεν το κάνουμε επίτηδες, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Η ηθελημένη αναζήτηση επιβεβαίωσης αναφέρεται σε άλλα προβλήματα. Για να κάνω λοιπόν τη σύνδεση με την αρχική παροιμία, θα πω ότι αυτά τα προβλήματα παρουσιάζονται περισσότερο σε άτομα που ήταν ευκολόπιστα στο παρελθόν και είχαν "καεί" αρκετές φορές από απροσεξία, προσπαθούν λοιπόν να σιγουρευτούν για τις προθέσεις των άλλων. Γι΄αυτό άλλωστε ονομάζονται και έτσι. Διευκρίνηση: Δεν είμαι ψυχολόγος, προς Θεού, απλά νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ. Σε ποιον, δε ξέρω ακόμα...   

"Δώσε μου αγάπη"

Προσωπικά, δε θεωρώ πολύ δύσκολο να βρει κάποιος ένα τραγούδι που να τον εκφράζει απόλυτα και με τους στίχους αλλά και με τη μουσική. Θεωρώ όμως δύσκολο να βρει ένα τραγούδι που να μη του ταιριάζει, αλλά να νιώθει μέσα του αυτό που θέλει να πει ο δημιουργός, να καταλαβαίνει το μήνυμα που θέλει να στείλει. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον πόνο και την ατέρμονη κραυγή για αγάπη. 

Άραγε, πώς είναι να έχεις αγαπήσει τόσο και να έχεις καταστραφεί από έρωτα? Πώς είναι να παλεύεις με τα συναισθήματά σου? Είναι δύσκολη η απουσία, να ξυπνάς μόνος, όταν έχεις συνηθίσει την παρουσία του άλλου. Και τότε, το μόνο που σου αρκεί είναι να νιώσεις τον άλλο, να τον κρατήσεις, να τον φιλήσεις. Αυτό το φιλί, που μόνο εκείνος μπορεί να στο προσφέρει, κανένα άλλο φιλί δε μπορεί να το αντικαταστήσει. Δε ζητάς πολλά, παρά αγάπη, από ένα πρόσωπο που δε μπορεί να στη δώσει. Ξέρεις πολύ καλά ότι πρέπει να τον ξεχάσεις. Μόνο που δε μπορείς. Ζητάς χρόνο και χώρο για μια δεύτερη ευκαιρία, που όμως δε ξέρει αν θα σου δοθεί. Δεν νιώθεις ακριβώς απόρριψη, αλλά ότι κάτι έχει μείνει στη μέση ανολοκλήρωτο. Και το μόνο που χρειάζεται για να φτιαχτεί είναι αγάπη.

Άλλωστε, αυτό δε ζητάμε λίγο ή πολύ όλοι μας?

Το φαινόμενο "καψούρα"

καψούρα, η [kapsúra]: παθιασμένος έρωτας, ή αν δεν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε μια τόσο βαριά λέξη, ένα αίσθημα που σε κάνει να πετάς και ενίοτε να πέφτεις στα πατώματα. Συνδέεται άμεσα με τον ενθουσιασμό και μπορεί να οδηγήσει, αν δεν υπάρχει ανταπόκριση, σε εκτεταμένη κατανάλωση αλκοολούχων υπό το άκουσμα πονεμένων μελωδιών, γνωστών και ως καψουροτράγουδα. Το αίσθημα αυτό συνοδεύεται από αμέτρητες σκέψεις για το "πρόσωπο" και, στα πρώτα συνήθως στάδια, από ένα τεράστιο χαμόγελο και γενικά καλή διάθεση, αφηρημάδα, άκουσμα τιτιβισμάτων και μια ύποπτη διάθεση για προσφορά. Το προσβεβλημένο από καψούρα άτομο, ο λεγόμενος καψούρης, νιώθει μια έντονη επιθυμία να βρίσκεται συνέχεια μαζί ή/και να επικοινωνεί με το "πρόσωπο" κατά τη διάρκεια της μέρας και διακατέχεται από την ανάγκη να έχει σωματική επαφή με εκείνο (ό,τι και αν αυτό περιλαμβάνει). Στα επόμενα και πιο προχωρημένα στάδια υπάρχουν δυο περιπτώσεις που μπορεί να οδηγηθεί το άτομο. Στην πρώτη, η καψούρα αρχίζει σιγά σιγά να σβήνει και ο ενθουσιασμός φεύγει, κάτι που μπορεί να είναι αποτέλεσμα της χημικής αντίδρασης που ονομάζεται "ξενέρωμα". Στη δεύτερη, η καψούρα όχι απλώς παραμένει, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ενδυναμώνεται όλο και πιο πολύ όσο περνάει ο καιρός και μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πιο ισχυρό και πιο μεγάλο, το οποίο βέβαια δεν θα το μελετήσουμε αυτή τη φορά. 

Εσύ, λοιπόν, πόσο καψούρης είσαι?