Είμαι υπό την επήρεια ενός περίεργου συναισθήματος, μεταξύ μελαγχολίας και κούρασης. Ίσως, βέβαια να φταίει η πλέυλιστ που έχω βάζει να παίζει καθώς γράφω αυτές τις λέξεις. Υπάρχει λόγος που την έχω ονομάσει "Τα απαγορευμένα", γιατί τα τραγούδια που περιέχει είναι τόσο θλιμμένα που καθίστανται απαγορευτικά για την καλή μου διάθεση. Παρ' όλες τις προειδοποιήσεις που εγώ η ίδια μου έχω κάνει, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να ακούσω αυτή τη παραμελημένη λίστα.
Περνάω μια από αυτές τις φάσεις. Τις γνωστές. Από αυτές που νιώθω χάλια, πεσμένη, λυπημένη και εξαντλημένη. Η βλακεία είναι πως δε μπορώ να προσδιορίσω το λόγο που νιώθω έτσι. Μπορεί να είναι το γεγονός που έχουν πέσει όλα μαζί πάνω μου. Δε κοιμάμαι αρκετά. Δεν κοινωνικοποιούμαι αρκετά. Δε συζητάω αρκετά. Δε διασκεδάζω αρκετά. Γενικά, έχω εξεταστική. Ο καιρός είναι μουντός και υγρός. Οπότε, είναι λογικό να νιώθω τόσο μίζερα. Εξάλλου, όλα μέσα στη ζωή είναι. Τη μια μέρα θα νιώθεις υπέροχα, θα πετάς, θα τραγουδάς χαρούμενους σκοπούς και την άλλη θα γκρινιάζεις γιατί όλα θα σου φταίνε.
Κάνω λοιπόν τα δυο αγαπημένα μου πράγματα που με βοηθούν να συνέλθω. Ακούω μουσική και γράφω. Ω ναι. Εφόσον δε μπορώ να κρατήσω κάτι μέσα μου, τι καλύτερος τρόπος από το να εξωτερικεύσω σ' αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο.
Η λίστα τελειώνει. Τελειώνει, επομένως, και ο χρόνος αυτής της εξομολόγησης, που πήρε μόνο 17 τραγούδια για να γραφτεί. Πάω να ξεκουραστώ. Αύριο έχω 50% πιθανότητα να αισθάνομαι καλύτερα. Ποιος ξέρει...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου