Προσωπικά, δε θεωρώ πολύ δύσκολο να βρει κάποιος ένα τραγούδι που να τον εκφράζει απόλυτα και με τους στίχους αλλά και με τη μουσική. Θεωρώ όμως δύσκολο να βρει ένα τραγούδι που να μη του ταιριάζει, αλλά να νιώθει μέσα του αυτό που θέλει να πει ο δημιουργός, να καταλαβαίνει το μήνυμα που θέλει να στείλει. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον πόνο και την ατέρμονη κραυγή για αγάπη.
Άραγε, πώς είναι να έχεις αγαπήσει τόσο και να έχεις καταστραφεί από έρωτα? Πώς είναι να παλεύεις με τα συναισθήματά σου? Είναι δύσκολη η απουσία, να ξυπνάς μόνος, όταν έχεις συνηθίσει την παρουσία του άλλου. Και τότε, το μόνο που σου αρκεί είναι να νιώσεις τον άλλο, να τον κρατήσεις, να τον φιλήσεις. Αυτό το φιλί, που μόνο εκείνος μπορεί να στο προσφέρει, κανένα άλλο φιλί δε μπορεί να το αντικαταστήσει. Δε ζητάς πολλά, παρά αγάπη, από ένα πρόσωπο που δε μπορεί να στη δώσει. Ξέρεις πολύ καλά ότι πρέπει να τον ξεχάσεις. Μόνο που δε μπορείς. Ζητάς χρόνο και χώρο για μια δεύτερη ευκαιρία, που όμως δε ξέρει αν θα σου δοθεί. Δεν νιώθεις ακριβώς απόρριψη, αλλά ότι κάτι έχει μείνει στη μέση ανολοκλήρωτο. Και το μόνο που χρειάζεται για να φτιαχτεί είναι αγάπη.
Άλλωστε, αυτό δε ζητάμε λίγο ή πολύ όλοι μας?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου