Πάει ο παλιός ο χρόνος...

Ας γιορτάσουμε παιδιά! Καθώς διανύουμε τα τελευταία λεπτά του 2012, νιώθω την ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς (αυτό δεν είναι μπλογκ, το εξομολογητήριο είναι). Αρχικά, το τέλος του κόσμου ΔΕΝ ήρθε, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ουδείς εκ των Μάγιας αλάνθαστος. Να τα λέμε και αυτά! Η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο, η ειρήνη δεν έχει επέλθει σε κάποια μέρη και γενικά επικράτησε η κλασική κινδυνολογία. Πάμε στα πιο προσωπικά, εδώ έχουμε και το ζουμί. Το καλοκαίρι πέρασε σφαίρα θαρρώ, αλλά όμορφα! Εκείνες οι μέρες με έκαναν να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα, τα οποία οδήγησαν σε μια σκοτεινή αλλά μικρής διάρκειας περίοδο, που έχει ξεπεραστεί πια (αυτό έχει καταντήσει έθιμο τα τελευταία 4 χρόνια).  Η σχολή δόξα τω Θεώ πήγε μια χαρά (ιν γιορ φέις!) και το κερασάκι στην τούρτα των ΕΜΜΕ ήταν ότι γνώρισα πολλά άτομα και έκανα καινούριες φιλίες. Δεν άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μου, ήμουν όμως μάρτυρας πολλών αλλαγών στις ζωές των κοντινών μου ανθρώπων. Γενικά, ήταν μια μέτρια χρονιά. Το μέτριο δεν είναι απαραίτητα κάτι άσχημο. Σημαίνει ότι δε συνέβησαν ούτε πολλά καλά, ούτε πολλά κακά. Το 2012 όμως μου έδωσε να καταλάβω ότι όλα ανατρέπονται. Ακόμα και τη τελευταία στιγμή. Ακόμα και τον τελευταίο μήνα του έτους. Είναι κανόνας μου πια ότι εκεί που έχεις επαναπαυτεί, ίσως και απογοητευτεί, θα γνωρίσεις κάποιον ή θα συμβεί κάτι που θα σε κάνει να αναθεωρήσεις πράγματα και καταστάσεις. Ναι, τα καλύτερα έρχονται εκεί που δε το περιμένεις. Το 2012 για μένα τελειώνει πολύ όμορφα και ελπίζω να συνεχίσει έτσι και το 2013. Πάνω απ' όλα να έχουμε υγεία και τύχη και όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Και να μην ξεχνάμε να έχουμε πίστη σ' αυτά που θέλουμε και ονειρευόμαστε, γιατί, που ξέρει κανείς, μπορεί μέχρι το τέλος του νέου έτους να τα έχουμε βρει.

Σκηνή πρώτη, λήψη πέμπτη

Η ζωή ΔΕΝ είναι ταινία. Καλώς ή κακώς. Δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε το σενάριο, μόνο να το επηρεάσουμε στο ελάχιστο, καθώς δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Δεν μπορούμε να επιλέξουμε ποιοι θα παίζουν, μόνο πόσοι από αυτούς θα κρατάνε πρωταγωνιστικό ρόλο, πόσοι θα συμπρωταγωνιστούν και πόσοι θα είναι απλοί κομπάρσοι. Δεν μπορούμε να γράψουμε τους διαλόγους των άλλων και να τους κάνουμε να πουν αυτά που θα θέλαμε να πουν και τη στιγμή που θα θέλαμε, ούτε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους. Μερικές φορές, ούτε πάνω στον ίδιο μας τον εαυτό δεν έχουμε δικαιοδοσία. Δεν επενδύεται από μια ασώματη μουσική η κάθε στιγμή της μέρας μας. Ούτε τις καιρικές και εξωτερικές συνθήκες μπορούμε να ελέγξουμε. Κάποιες πράξεις δείχνουν χαριτωμένες ή και αστείες ή και ρομαντικές μέσα από τον φακό, ενώ στην πραγματικότητα να μην είναι καθόλου έτσι. Το ξέρω, ακούγεται απαισιόδοξο. Και, στην ουσία, είναι. Παρόλα αυτά, όμως, μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνει καλύτερη η ζωή μας με τα μέσα, τους ηθοποιούς και το σενάριο που διαθέτει ο καθένας. Τον τρόπο δεν τον ξέρω ακόμα, αλλά, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες, πιστεύω ότι θα υπάρξει και για εμάς ένα happy end.