Η ζωή ΔΕΝ είναι ταινία. Καλώς ή κακώς. Δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε το σενάριο, μόνο να το επηρεάσουμε στο ελάχιστο, καθώς δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Δεν μπορούμε να επιλέξουμε ποιοι θα παίζουν, μόνο πόσοι από αυτούς θα κρατάνε πρωταγωνιστικό ρόλο, πόσοι θα συμπρωταγωνιστούν και πόσοι θα είναι απλοί κομπάρσοι. Δεν μπορούμε να γράψουμε τους διαλόγους των άλλων και να τους κάνουμε να πουν αυτά που θα θέλαμε να πουν και τη στιγμή που θα θέλαμε, ούτε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους. Μερικές φορές, ούτε πάνω στον ίδιο μας τον εαυτό δεν έχουμε δικαιοδοσία. Δεν επενδύεται από μια ασώματη μουσική η κάθε στιγμή της μέρας μας. Ούτε τις καιρικές και εξωτερικές συνθήκες μπορούμε να ελέγξουμε. Κάποιες πράξεις δείχνουν χαριτωμένες ή και αστείες ή και ρομαντικές μέσα από τον φακό, ενώ στην πραγματικότητα να μην είναι καθόλου έτσι. Το ξέρω, ακούγεται απαισιόδοξο. Και, στην ουσία, είναι. Παρόλα αυτά, όμως, μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνει καλύτερη η ζωή μας με τα μέσα, τους ηθοποιούς και το σενάριο που διαθέτει ο καθένας. Τον τρόπο δεν τον ξέρω ακόμα, αλλά, όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες, πιστεύω ότι θα υπάρξει και για εμάς ένα happy end.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου