10 μέρες

18 Οκτωβρίου, Βιέννη

Θυμάται τα πάντα από εκείνη την ημέρα. Θυμάται πως άνοιξε τη πόρτα και τον είδε για πρώτη φορά. Πως ντρεπόταν να κοιτάξει προς το μέρος του, πως δε μπορούσε να μάθει να λέει σωστά το όνομά του. Ήταν δική της ιδέα να βγουν όλοι μαζί, και έτσι έκαναν. Και στο μαγαζί που αποφάσισαν να κάτσουν, βρέθηκε δίπλα της τυχαία. Της είχε κάνει εντύπωση το πόσο σοβαρός έμοιαζε. Παρ' όλο το θόρυβο έπιασαν κουβέντα και έμαθε κάποια πράγματα για εκείνον. Και αυτά θα ήταν μόνο η αρχή.

28 Νοεμβρίου, Πράγα

Είχε περάσει τόσος καιρός που είχε να τον δει. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει, περίμενε πολύ αυτή τη συνάντηση. Η αμηχανία της όταν εκείνος έφτασε ήταν φανερή, αλλά με λίγο αλκοόλ εξαφανίστηκε. Εκείνο το βράδυ ήταν ένα από τα ομορφότερα της ζωής της. Ακόμα νιώθει το άγγιγμά του στη μέση της και αυτή την ζάλη, που δε μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι από το ποτό ή από την ευτυχία. Και μετά... εκείνη η στιγμή που πάντοτε θα επαναλαμβάνει στο μυαλό της και θα τη ξαναζεί, αλλά ποτέ δε θα μπορέσει να ερμηνεύσει. Και όταν το ταξίδι έφτασε στο τέλος του, αποχαιρετίστηκαν με την υπόσχεση να ξαναβρεθούν.

18 Δεκεμβρίου, Μόναχο

Και ξαναβρέθηκαν. Δυο μήνες ακριβώς από τότε που γνωρίστηκαν, θα ήταν και η τελευταία φορά που θα βλέπονταν. Το προηγούμενο βράδυ μιλούσαν για ώρες. Της είπε για τη πρώτη εντύπωση που του έκανε. Θυμόταν και αυτός πολλά. Και λίγο πριν χωρίσουν στο σταθμό, της είπε πόσο χαρούμενος αισθάνεται που βρέθηκαν στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή, τότε. Εκείνη δεν ήταν σίγουρη αν έπρεπε να συμφωνήσει- ίσως αν δεν είχαν γνωριστεί, αν δεν είχε προτείνει να βγουν, να μη πονούσε τόσο. Του άνοιξε τη καρδιά της, παρόλο που ήξερε ότι τίποτα δε θα άλλαζε. Τα αισθήματα δεν έχουν λόγο ύπαρξης αν είναι να μη τα μοιράζεται κάποιος. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι και αμοιβαία.

Τέσσερις μήνες παρά κάτι ψιλά
Και μόνο δέκα μέρες με εσένα
Δέκα μέρες, τρεις πόλεις