Να θες και να μη μπορείς. Μια από τις χειρότερες καταστάσεις. Να έχεις τόσα να προσφέρεις, να έχουν αφυπνιστεί τόσα συναισθήματα και να μην είσαι σε θέση να κάνεις τίποτα. Μα τίποτα. Γιατί οποιαδήποτε κίνησή σου έχει καταδικαστεί εκ των προτέρων. Τριγύρω μόνο βλέμματα αποδοκιμασίας και απέχθειας. Η ψυχή σου, μια δεξαμενή αισθήσεων και αισθημάτων, που γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει... Ώσπου δε χωράει άλλο. Και ξεχειλίζει. Εσύ, μουδιασμένος από την αδικία που σε κατακλύζει, δε μπορείς να κάνεις κάτι, παρά μόνο να αφήνεις τις στιγμές να φεύγουν από τα χέρια σου. Πνίγεσαι από μια ανέφικτη επιθυμία. Άραγε, αξίζει να προσπαθείς για κάτι που η έκβασή του σίγουρα θα σε πληγώσει, μόνο και μόνο για να μη μετανιώνεις την απραξία σου αργότερα; Ίσως κάποια πράγματα ή τα ξεκινάς και τα ολοκληρώνεις ή δε μπαίνεις καν στη διαδικασία να ασχοληθείς. Αυτό όμως που σου συμβαίνει είναι κάτι ενδιάμεσο. Παρόλο που έφτασες μέχρι εδώ, ξέρεις ότι θα μείνει λειψό. Το ίδιο και αυτά που νιώθεις. Δε θα εκπληρώσουν ποτέ το "τέλος" τους, θα είναι φαντάσματα, ενθυμίσεις μια ζωής που δε θα ζήσεις ποτέ. Δεν έχεις και πολλές διεξόδους όταν σου έχουν στερήσει τις επιλογές. Είναι μονόδρομος. Μερικές φορές το να θέλεις δεν είναι αρκετό... Οπότε κλείνεις το καπάκι της δεξαμενής όπως όπως για να εγκλωβίσεις ό,τι υπάρχει μέσα, αγνοείς τα σήματα κινδύνου και τα κόκκινα λαμπάκια και εύχεσαι κάποια στιγμή να σου δοθεί η ευκαιρία να την ξανανοίξεις και αυτή τη φορά να γίνουν όλα όπως πρέπει. Και πάνω απ' όλα να μπορείς να αποφασίσεις μόνος σου για σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου