Σου έχει τύχει να νιώθεις ότι στο μυαλό σου επικρατεί η γνωστή από τα γουέστερν σκηνή: ένα άδειο αμμώδες τοπίο, όπου ο αέρας φυσάει κατά μήκος του πλάνου μια μπάλα από ξερά χορτάρια? Ακόμα και το ότι ψάχνεις να γράψεις ένα έξυπνο τουίτ/στάτους και από την απελπισία καταλήγεις να κάνεις copy/paste κάποιο διάσημο quote? (Εντάξει, παρατραβηγμένο παράδειγμα, αλλά κατατοπιστικό νομίζω). Το παθαίνουν συνήθως οι συγγραφείς ή τέλος πάντων όσοι ασχολούνται με το γράψιμο (βλ. τίτλο). Είναι η κατάσταση κατά την οποία δεν υπάρχει η απαραίτητη έμπνευση για την παραγωγή έργου. Ε λοιπόν, νομίζω ότι το έχω και εγώ. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά το γεγονός ότι, ενώ συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω μου, αδυνατώ να τα σχολιάσω. Είναι σαν να έχει αδρανοποιηθεί ο άλλοτε ανήσυχος νους. Κάθομαι, έχοντας βρει ένα θέμα που με απασχολεί και έχω κάποιες ιδέες πάνω σ' αυτό που θα ήθελα να εκφράσω, αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις, δεν μπορώ να το σχηματοποιήσω. Σαν να έχει εξαφανιστεί η δυνατότητα παραγωγής λόγου. Αν ήμουν κάποιος άλλος ίσως να μην έδινα σημασία. Σε εμένα όμως το γράψιμο είναι απαραίτητο, όχι μόνο λόγω δουλειάς, αλλά και λόγω ανάγκης. Αν δεν εκφράσω με κάποιον τρόπο αυτά που έχω στο μυαλό, νομίζω ότι θα σκάσω. Οπότε νιώθω σαν ένα δοχείο που όλο γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει ώσπου κάποια στιγμή θα ξεχυλίσει. Δεν ξέρω αν αυτές οι σκέψεις με κάνουν να ξεμπλοκάρω, ήθελα όμως να εκφραστώ -έστω και αν τα παραπάνω δεν βγάζουν νόημα (πρέπει μέχρι τώρα να έχω πει τουλάχιστον 5 φορές τη λέξη "εκφράζω"... Α, μόνο 3, δόξα τω Θεώ). Ελπίζω μόνο η επόμενη ανάρτηση να είναι της προκοπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου