(Το παρακάτω περιστατικό μπορεί να θεωρηθεί αποκύημα της φαντασίας... Ή και όχι.)
Να δώσω λίγο περιληπτικά το σκηνικό: μεσημέρι, λίγο πριν τις 3, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, περιμένω στη στάση του λεωφορείου, μετά από το μάθημα. Ευτυχώς το συγκεκριμένο λεωφορείο άργησε ΜΟΝΟ 10 λεπτά, ξεπερνώντας το ήδη υπάρχον ρεκόρ του. Μέχρι τις 2 πρώτες στάσεις βαρετά πράγματα, ήταν και ψιλογεμάτο. Ο Θεούλης όμως φαίνεται να ανταμείβει (?) τους καλούς Σαμαρείτες που δεν διστάζουν να κάτσουν όρθιοι και στριμωγμένοι για όλη τη διαδρομή για να δώσουν τη θέση τους στον κουρασμένο παππούλη που τους κοιτάει με παράπονο (ναι, εγώ το έκανα αυτό), και μπαίνει μέσα ένας τυπάς, τον οποίο δεν θα περιγράψω, αλλά ήταν η φάση "είσαι όλα αυτά που ζητάω". Την συγκεκριμένη στιγμή, αν συμμετείχα στη διαφήμιση που ρωτούσε "Πιστεύεις στον έρωτα με τη πρώτη ματιά?", θα απαντούσα χωρίς σκέψη "ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ"! Κοιταχτήκαμε και ήταν φανερό πως υπήρξε ένα δέσιμο. Τι δέσιμο δηλαδή, δεσιματάρα! Δεν χρειάστηκε ούτε να μιλήσουμε και αμέσως κατάλαβα πως ταιριάζουμε τρομερά! Η ζωή όμως παίζει περίεργα παιχνίδια, ακόμα και σε εμάς τους παραδειγματικούς ανθρώπους, καθώς η επιθυμία του να κατέβει από το λεωφορείο ήταν μεγαλύτερη από την σπίθα που άναψε μεταξύ μας. Και έτσι, κατέβηκε. Και έτσι, είχα βρει τον έρωτα και τον έχασα μετά από 7 αναθεματισμένες στάσεις. Μη σου τύχει ποτέ! Και ρωτάω, αγαπητέ αναγνώστη: τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση? Πιάνεις τη συζήτηση μέσα στο λεωφορείο, βρίσκοντας μια καλή πρόφαση? Παρακολουθείς ανελλιπώς για το πότε θα πατήσει το στοπ, ώστε να κατέβεις και εσύ μαζί του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να περπατήσεις μισή ώρα μέχρι να φτάσεις σπίτι σου? Περιμένεις να φρενάρει το όχημα έτσι ώστε να πέσεις επάνω του και να πεις "Αχ, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο"? Ή απλά κάθεσαι άπραγη, μετανιώνοντας επειδή θα μπορούσες κάπως να τον προσεγγίσεις? Παρόλα αυτά, δεν θα μάθουμε ποτέ. Παρακαλώ πολύ, ας σηκωθούμε όλοι και ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για τις ευκαιρίες που είχαμε και δεν αρπάξαμε. Τι να πω, υπάρχει πάντα και η στήλη "Σε είδα..." στο Athens Voice.
(Αφιερωμένο στα κορίτσια μου, που ξέρω ότι κατανοούν τον πόνο μου)
Να δώσω λίγο περιληπτικά το σκηνικό: μεσημέρι, λίγο πριν τις 3, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, περιμένω στη στάση του λεωφορείου, μετά από το μάθημα. Ευτυχώς το συγκεκριμένο λεωφορείο άργησε ΜΟΝΟ 10 λεπτά, ξεπερνώντας το ήδη υπάρχον ρεκόρ του. Μέχρι τις 2 πρώτες στάσεις βαρετά πράγματα, ήταν και ψιλογεμάτο. Ο Θεούλης όμως φαίνεται να ανταμείβει (?) τους καλούς Σαμαρείτες που δεν διστάζουν να κάτσουν όρθιοι και στριμωγμένοι για όλη τη διαδρομή για να δώσουν τη θέση τους στον κουρασμένο παππούλη που τους κοιτάει με παράπονο (ναι, εγώ το έκανα αυτό), και μπαίνει μέσα ένας τυπάς, τον οποίο δεν θα περιγράψω, αλλά ήταν η φάση "είσαι όλα αυτά που ζητάω". Την συγκεκριμένη στιγμή, αν συμμετείχα στη διαφήμιση που ρωτούσε "Πιστεύεις στον έρωτα με τη πρώτη ματιά?", θα απαντούσα χωρίς σκέψη "ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ"! Κοιταχτήκαμε και ήταν φανερό πως υπήρξε ένα δέσιμο. Τι δέσιμο δηλαδή, δεσιματάρα! Δεν χρειάστηκε ούτε να μιλήσουμε και αμέσως κατάλαβα πως ταιριάζουμε τρομερά! Η ζωή όμως παίζει περίεργα παιχνίδια, ακόμα και σε εμάς τους παραδειγματικούς ανθρώπους, καθώς η επιθυμία του να κατέβει από το λεωφορείο ήταν μεγαλύτερη από την σπίθα που άναψε μεταξύ μας. Και έτσι, κατέβηκε. Και έτσι, είχα βρει τον έρωτα και τον έχασα μετά από 7 αναθεματισμένες στάσεις. Μη σου τύχει ποτέ! Και ρωτάω, αγαπητέ αναγνώστη: τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση? Πιάνεις τη συζήτηση μέσα στο λεωφορείο, βρίσκοντας μια καλή πρόφαση? Παρακολουθείς ανελλιπώς για το πότε θα πατήσει το στοπ, ώστε να κατέβεις και εσύ μαζί του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να περπατήσεις μισή ώρα μέχρι να φτάσεις σπίτι σου? Περιμένεις να φρενάρει το όχημα έτσι ώστε να πέσεις επάνω του και να πεις "Αχ, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο"? Ή απλά κάθεσαι άπραγη, μετανιώνοντας επειδή θα μπορούσες κάπως να τον προσεγγίσεις? Παρόλα αυτά, δεν θα μάθουμε ποτέ. Παρακαλώ πολύ, ας σηκωθούμε όλοι και ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για τις ευκαιρίες που είχαμε και δεν αρπάξαμε. Τι να πω, υπάρχει πάντα και η στήλη "Σε είδα..." στο Athens Voice.
(Αφιερωμένο στα κορίτσια μου, που ξέρω ότι κατανοούν τον πόνο μου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου